________________
२६८
अनुसन्धान-७१
विद्वानोने नोतरेला, आवेला, अने पोतपोताना मत रजू पण करेला. उपरांत अजैन तेमज विदेशी विद्वानोने पण आमन्त्रेला.
स्वाभाविक रीते दरेके पोतानो पक्ष स्थापित कर्यो. त्रीजी बेठकना अध्यक्ष हता ढांकीसाहेब. समापन तेमणे करवानुं हतुं. ते क्षणे तेओनो मूड नहोतो एटले कशो ज निष्कर्ष न आपतां सामान्य वातो करीने समापन करी दीधुं. में तेमने विनन्ति करी के साहेब, तमे जो आवा गम्भीर मुद्दा परत्वे कोई तारण नहि आपो तो आ तो वात खोटे पाटे जती रहेवानी. कांइक, जे योग्य लागे ते, निष्कर्ष आपो. ढांकीसाहेब पुनः ऊभा थया ने परी ४५ मिनिट हिन्दीमां बोल्या - अस्खलित. एमां तेमणे दिगम्बर मित्रोनी मान्यता तथा ते माटेनां तेमनां प्रमाणोनी तीखी रीते खबर लीधी अने तेने तद्दन अयोग्य-असत्य पुरवार करी आप्यां. एवा गम्भीर अने प्रमाणपुरःसरना तर्को सांभळवा ए पण ल्हावो हतो. एक पण विद्वान तेमनी वातने कापी न शक्या के जवाब आपी न शक्या. ते वखते एक परिचित दिगम्बर विद्वानने में पूछ्युं के 'आप तो खूब पढे-लिखे हो. आपके सामने स्पष्ट प्रमाण पेश किये गये, फिर भी आप अडे क्यों रहते हो ?' एमनो जवाब हतो : 'हमें तो ऊपर से जो कहा जाए वही बोलना होता है.' खेर, पण ते दिवसे ढांकीसाहेबनी अद्भुत क्षमता अने विद्वज्जगत परनी तेमनी धाक - बन्नेनो रूडो परिचय मळेलो.
तेमनी सहजभावे थती वातोमां पण कंईक नवी वात के पदार्थ जाणवा मळे. हवे ए बाबत आपणा अभ्यासमां के वांचनमां आवी गई ज होय, परन्तु एमणे जे अर्थ के उघाड मेळव्यो होय ते आपणा माटे अज्ञात ज होय. तेमणे विचारेलो अर्थ जाणीए त्यारे आपणे एक तरफ बाग बाग थई जईए, तो बीजी तरफ आपणी मन्दता माटे आपणने भोंठप पण अनुभवाय.
एक सेमिनार योजेलो अमे : 'आर्य भद्रबाहु अने तेम नियुक्तिसाहित्य' एवो विषय हतो. धुरन्धर विद्वानोनी हाजरी. ढांकीसाहेबने ‘हेमचन्द्राचार्य चन्द्रक' वडे नवाज्या ते दिवस. ढांकीजी पोताना वक्तव्य माटे ऊभा थया. प्रौढ, विद्वत्तापूर्ण अने अनेक भ्रमणाओनुं निरसन तथा प्रमाणिक धारणाओनी स्थापना करतुं ए वक्तव्य सेमिनारने एक आगवी गरिमा आपी गयुं हतुं. ते वक्तव्य दरम्यान तेमणे एक रोमांचक वात करी : "आगमग्रन्थोनी यादीमां एक