________________
ઐસા ગુરુ દુનિયા મેં મિલના કઠિન હૈ...
શ્રીવૃદ્ધિચન્દ્રજી મહારાજ
શાન્તમૂર્તિ, પ્રૌઢ પ્રતાપી, સંવેગી-શિરોમણિ મુનિરાજ.
પંજાબના રત્ન ગણાતા એ સાધુપુરુષ, આરોગ્યને કારણે, ભાવનગરમાં સ્થિરવાસી થયા હતા. ભાવનગરના જૈનો અને જૈન સંઘ ઉપર તેમનો અપાર ઉપકાર વરસતો હતો. ભાવનગર સંધને સંધ તરીકેનું, અથવા તો ભારતના શ્રેષ્ઠ અને મોટા સંઘ તરીકેનું ગૌરવ તેમણે અપાવ્યું. ત્યાંના જૈન વર્ગને જ્ઞાન અને ભક્તિના રાજમાર્ગ પર તેમણે ચડાવ્યો. પોતે ગ્લાન હોવા છતાં પોતાના નિરાડંબર અને નિઃસ્પૃહ ચારિત્રાચાર દ્વારા તેમણે માત્ર ભાવનગરના જ નહિ, પણ સમગ્ર ગોહિલવાડના જૈન વર્ગને પોતાનો અનુરાગી બનાવી દીધો હતો.
મહુવાના અધ્યાત્મરંગી શ્રાવક લક્ષ્મીચંદ સ્વયં શ્રીઆનંદઘનજી અને દેવચન્દ્રજી મહારાજનાં સ્તવનોના તથા તેમાંથી નીતરતા ગહન અધ્યાત્મતત્ત્વના જ્ઞાતા, ચિંતક તથા ઉપાસક હતા. શ્રીવૃદ્ધિચન્દ્રજી મહારાજનું અધ્યાત્મભાવે વિલસતું નિર્દભ અને નિર્દોષ ચારિત્ર તેમણે ઊંડી અસર કરી ગયું હતું, તેથી તેમણે તેઓને પોતાના ગુરુ તરીકે સ્વીકાર્યા
હતા.
અને એટલે જ, પોતાનો મોટો દીકરો નેમચંદ, સટ્ટાના ધંધામાં પ્રવર્તતા અજુગતા વાતાવરણથી અને તેના અનર્થો જોઈને તેનાથી ઉભગી ગયો, અને ચિત્તમાં સંસ્કૃતનું તથા ધાર્મિક ભણવાની તાલાવેલી જાગી,
૧૫.
ત્યારે લક્ષ્મીચંદભાઈએ તેને ભાવનગર બિરાજતા પોતાના ગુરુમહારાજ પાસે જવાની સૂચના આપી.
સંસ્કૃત ભણાવનારા જાણકારો - અધ્યાપકો તે વખતના મહુવામાં નહોતા એવું તો નહોતું જ. છતાં તે ભણવા માટે દીકરાને ભાવનગર મોકલે, અને તે પણ એક સંસારત્યાગી સાધુપુરુષ પાસે, એમાં પણ નેમચંદની નિયતિનો કોઈ અગમ્ય સંકેત જ સમજવો પડે !
પિતાની આજ્ઞા અને અનુમતિ લઈને નેમચંદ ભાવનગર ગયા. ત્યાં ગુરુભગવંત પાસે જઈને વિનય-બહુમાનપૂર્વક પોતાની ઓળખ આપી; આગમનનું પ્રયોજન દર્શાવ્યું.
ગુરુમહારાજ તેમની ભાવના જોઈ બહુ રાજી થયા. તેમણે ભણવા માટે રહેવાની અનુમતિ આપી.
ભાવનગરના અગ્રણી શ્રેષ્ઠી શ્રાવક જસરાજ વોરાના ઘેર નેમચંદનો જમવા આદિનો બંદોબસ્ત થયો. તેઓ દૈનિક આવશ્યક કરણીને બાદ કરતાં આખો દિવસ તથા રાત્રિ ગુરુભગવંત પાસે જ રહેતા, ગુરુ મહારાજની સેવાનો લાભ લેતા, અને ગુરુ ભગવંતે નિર્દેશેલા મુનિરાજ પાસે અભ્યાસ કરતા.
અભ્યાસના મિષે જાણે એક ધન્ય જીવનનો પાયો રચાઈ રહ્યો
હતો!
