________________
તીર્થોદ્ધારક ગુરુવર - ૩
કુંભારિયાજી તીર્થ. ત્યાં પુરાતન અને ઐતિહાસિક ભવ્ય જિનાલયો. પરંતુ કાળબળે તે બહુ જર્જરિત થઈ પડેલાં. વહીવટ પણ નબળો.
સં. ૧૯૭૮માં મહારાજજી તે સ્થળે વિચર્યા, ત્યારે તે તીર્થની જીર્ણ અને ઉપેક્ષિત અવસ્થા જોતાં તેઓનો આત્મા દૂભાયો. તેમના હૈયામાં તેનો જીર્ણોદ્ધાર કરાવવાનો મનોરથ જાગ્યો. તેઓએ અમદાવાદના અગ્રણી સદ્ગૃહસ્થોને પ્રેરણા કરતાં તે તીર્થનો પણ ઉદ્ધાર થયો. દાંતા મહાજન હસ્તક તેનો વહીવટ હતો, તે તેઓએ આણંદજી કલ્યાણજી પેઢીને સોંપાવ્યો, અને પ્રભાશંકર સોમપુરા દ્વારા જીર્ણોદ્ધાર શરૂ કરાવ્યો, તે વખતે જાવાલના સંધે તે માટે મોટી રકમ મહારાજજીની પ્રેરણાથી અર્પણ કરી.
સં. ૧૯૭૨માં તેઓએ રાણકપુરની યાત્રા કરી. ત્યાંના અનુપમ અને દેવવિમાનતુલ્ય જિનાલયની જર્જરિત સ્થિતિ તેમણે જોઈ. ત્યાં અનેક ભોંયરાં હતાં, તે ઘણાં ઘણાં વર્ષોથી બંધ હતાં. દરેક ભોંયરામાં પ્રાચીન જિનબિંબો હતાં. તે ઉપર તથા બધી જગ્યાઓ લૂણો લાગી જવાથી બધું અગોચર બન્યું હતું. મહારાજજીએ આ જિનાલયનો પણ જીર્ણોદ્ધાર કરવાનો નિર્ધાર કર્યો. ભોંયરામાંનાં બિબો બહાર લાવી દેરીઓમાં પ્રતિષ્ઠિત કરવાનો પણ વિચાર કર્યો,
ચોમાસા પછી તે માટે ગૃહસ્થોને પ્રેરણા આપતાં રકમો એકત્ર થવા લાગી.
સં. ૧૯૭૭માં તેઓ પુનઃ રાણકપુર આવ્યા, અને ભોંયરાંની પ્રતિમાઓ બહાર કઢાવી, દેરીઓને સાફસૂફ કરાવી તેમાં પરોણાદાખલ તે પધરાવી દીધી.
આ પછી જીર્ણોદ્ધારની પ્રક્રિયા વર્ષો સુધી ચાલતી રહી.
સં. ૧૯૯૯માં સાદડીનો સંઘ-પાલીતાણા આવ્યો, અને રાણકપુર પધારી પ્રતિષ્ઠા કરાવવાની વિનંતિ કરી. પરંતુ નાદુરસ્ત તબિયતને કારણે તેઓ જઈ ન શક્યા.
આ પ્રતિષ્ઠા સં. ૨૦૦૯માં, તેઓના કાળધર્મ બાદ, તેઓના પટ્ટધરો વિજયોદયસૂરિજી, વિજયનન્દનસૂરિજી, વિજયવિજ્ઞાનસૂરિજી, વિજયઅમૃતસૂરિજી આદિની નિશ્રામાં સંપન્ન થઈ.
મહારાજજીનું માર્ગદર્શન, શેઠ આણંદજી કલ્યાણજી તથા શેઠ કસ્તૂરભાઈની સૂઝબૂઝ તથા સાદડી-સંઘનો સહયોગ - આ બધાંને કારણે આ જીર્ણોદ્ધાર શક્ય બન્યો હતો.
૪૧
