________________
બ્રહ્મતેજના પંજ
આખો નવકાર બોલાવ્યો, અને તે પળથી તે બાળકની વાચા ખુલી ગઈ. એ ગૃહસ્થ તે જોરાવરનગરવાળા પી.એલ. બાવીશી.
તળશી મિસ્ત્રીના શબ્દોમાં એક પણ અક્ષર ઉમેર્યા વિનાની આ વાત, મહારાજજીની દૈવી ક્ષમતાની સાહેદી પૂરનારી છે.
મહારાજજીની એક અમોઘ શક્તિ હતી : નૈષ્ઠિક બ્રહ્મચર્યની.
વીસમા સૈકામાં થયેલા તેમના મહાન વડીલો પછી, આ શક્તિ માત્ર તેમનામાં જ હતી, એમ કહીએ, તો તે અતિશયોક્તિ નહિ ગણાય.
તેઓ જિનપ્રતિમાની અંજનવિધિ કરતા, ત્યારે પ્રતિમાની સન્મુખ સ્થાપેલો આદમકદનો અરીસો ટુકડે ટુકડા થઈ જતો, તેવી તેમની સમર્થ પ્રાણશક્તિ હતી, જે બીજે ક્યાંય કોઈનામાં જોવા મળી નથી.
વિ.સં. ૧૯૫૫-૫ની વાત છે. તેઓશ્રી વિહાર કરતાં કાસોર ગામે આવ્યા. ત્યાં એક બાળકને વારંવાર લોહીની ઊલટી થતી. થુંકમાં પણ લોહી પડતું. કોઈ નિદાન ન થતું, ઉપચાર પણ ન લાગતી,
તેની માતા મહારાજજી પાસે લઈને આવી; આશીર્વાદ મળે ને મટી જાય એ આશાએ. મહારાજજી પાસે તે થોડાક કલાક બેઠો, તો લોહી ન પડ્યું. ત્યાંથી ઘેર ગયો કે પડવા માંડ્યું ! પાછો મહારાજજી પાસે લાવ્યા અને વાત કરી, અને આપ આને સારી કરી આપો એમ વિનવણી કરી. મહારાજજીએ કીધું ‘જા, નવકાર ગણજે, સારું થઈ જશે. * પેલો નવકાર ગણતો ઘેર ગયો. પછી તો આજની ઘડી અને કાલનો દિ’ ! લોહી પડવાનું કાયમ માટે બંધ થઈ ગયું.
આવો જ એક અન્ય બનાવ પણ અહીં જ નોંધવાજોગ છે.
એક સંગૃહસ્થ કહેલો સ્વાનુભવ છે. તેમનો પુત્ર ગૂંગો હતો, બોલી ન શકે. તેને લઈને તેઓ મહારાજજી પાસે આવ્યા, વાત કરી અને આશીર્વાદ માગ્યા, મહારાજજીએ તો બાળકને સામે બેસાડીને કહ્યું : બોલ, નમો અરિહંતાણં, તરત તે બાળકે તે પદ ઉચ્ચાર્યું. એમ
વિ.સં. ૧૯૬૬ના વર્ષે મહારાજ બોટાદ ચાતુર્માસ રહેલા ત્યારનો પ્રસંગ છે.
ત્યારે રાજપૂતના ચોરા તરીકે ઓળખાતા વિસ્તારમાં બોટાદ સંઘની જૂની ધર્મશાળા હતી, ત્યાં સ્થિરતા હતી. ત્યાં નજીકમાં રહેતા એક સુથાર તળશી મિસ્ત્રી મહારાજજીના રાગી બનેલા, તેમણે પોતાની નજરે જોયેલો, ૧૯૬૬ના વર્ષનો એક પ્રસંગ, પોતાની પાછલી ઉંમરે, બોટાદના શ્રાવક માસ્તર મોહનલાલ હઠીચંદને આ પ્રમાણે કહેલો:
‘માસ્તર, તમે નેમિસૂરિ મહારાજને ઓળખો છો ? એ બહુ ચમત્કારી પુરુષ હતા. એ અહીં આ ધરમશાળામાં રહેલા, ત્યારે એકવાર જાદુગર મહમ્મદ સેલ (નીંગાળાવાળા) આવી ચડેલ, એ મેલી વિદ્યા જાણતા અને પાછલી ઉંમરે બોટાદમાં રહેલા. તેમને જોતાં જ મહારાજે કહ્યું કે ‘કોઈ દહાડો કોઈ સાધુ-સંતને સતાવશો નહિ.'' એ વખતે સેલે કહ્યું કે ““મહારાજ, કાંઈક દેખાડો !'' એટલે મહારાજે ત્રણ પાટલા મંગાવ્યા, અને ઉપરાઉપરી ગોઠવીને તે ઉપર પોતે બેઠા. તે વખતે હું, મહારાજ અને મહમ્મદ સેલ ઉપરાંત કોઈ ત્યાં હાજર નહિ, સાધુઓ આઘાપાછા હતા,
પાટલા પર બેઠા પછી મહારાજશ્રીએ મને નીચેથી બધા પાટલા ખેંચી લેવાનું કહ્યું. મેં તે ખેંચી લીધા, મહારાજશ્રી પાટલા વગર અદ્ધર જ રહ્યા અને વાતો કરી. સેલ આ જોઈને આભા બની ગયા અને મહારાજને ઝૂકી પડ્યા. આવા ચમત્કારી હતા નેમિસૂરિ મહારાજ.''
મહારાજજી તે દિવસોમાં અમદાવાદ-પાંજરાપોળ ઉપાશ્રય બિરાજતા હતા. તેમની સાથે એક સેવક કાયમ રહેતો. તે એક દિવસ કોઈ કાર્યવશ હઠીભાઈની વાડી તરફ ગયેલો, ત્યાંથી પાછા વળતાં અંધારામાં તે એક જગ્યાએ લઘુશંકા કરવા બેઠો. તેને ખ્યાલ ન રહ્યો કે અહીં કબર છે. તે પાછો ઉપાશ્રયે પહોંચ્યો અને મહારાજજી પાસે જવાને બદલે ઉપાશ્રયના ઉપરના માળે જઈને એક છેડેથી બીજા છેડે ગડથોલાં ખાતો આળોટવા માંડયો.
થોડીવાર પછી, નીચે તેની શોધ થઈ. કોઈકે કહ્યું કે એ તો ઉપર ગયો છે. સાધુ તેને બોલાવવા ગયા. તો તેની બીહામણી હાલત અને ગડથોલાં જોઈને તે ડરી ગયા અને દોડીને મહારાજજીને વાત કરી.
મહારાજજી તરત ઊભા થયા, ઉપર ચડ્યો, અને દાદરાના છેલ્લે પગથિયેથી જ પેલાના દેદાર જોઈને વરતી ગયા કે આને કાંઈ વળગાડ થયો છે. તેમણે ત્રાડ પાડી : “કૌન હૈ ?” એ સાથે જ પેલો હતો ત્યાં સ્થિર થઈ ગયો ને ચીસો પાડવા લાગ્યો કે * *આપ ત્યાં જ રહો, આગળ ન આવો, આપનું તેજ ખમાતું નથી, હું બળું છું.’ મહારાજજીએ તરત કહ્યું કે ‘‘તું જાય છે કે નહિ ? અહીંથી જા, નહિ તો ત્યાં આવું છું.'' આ સાંભળતાં જ એની અંદરનું તત્ત્વ ભાગી છૂટયું, અને પેલો માણસ સ્વસ્થ થઈ ગયો.
આનો અર્થ શું કરીશું? એક જ બ્રહ્મતેજ !
