________________
હૈયાનુ ધાવણ
૧૯૬૯ ]
માંડશે. તે। એની સાથે વાત નહિ થાય. એટલે તે હાથમાં તલસાંકળીવાળા ખેા લઈ ઊભાં થઈ પ્રધાનશ્રી તરફ સરક્યાં. ત્યાં પેાલીસે તેમને રોકયાં.’ લઈ..મારે એને મળવાનુ છે...' પણ ગંગાબાનું સાંભળે. કાણુ ?
પ્રધાનશ્રી ઊભા થયા એટલે પેાલીસનેય ગણુકાર્યા વગર ડૅાશી આગળ જઈ ઊભાં રહ્યાં. તે મા દીકરાને જોતી હેાય તેમ એની સામે જોઈ ને પૂછ્યું :
• ભઈ...મને એળખી ! ’
· ના...માજી...એળખાણ આપે। તે। ખબર પડે.' જગદીશ ગગાબા સામે તાકી રહ્યો. ખીજા, · ચાલે, વિલંબ થશે, અહીં જ અડધા કલાક વધારે થયા છે' કહી પ્રધાનશ્રીના હાથમાંથી હાર લઈ રહ્યા હતા.
• મને ન ઓળખી ભ? હું ગંગામા...તુ. આવા હતા ત્યારે મેં તને ધવરાવી મેાટા કરેલા ભૂલી ગયા ? ’
ક હા...હા...થાડુ' યાદ છે. ધર્યાં વર્ષ થઈ ગર્યાં એટલે કર્યાંથી યાદ રહે?'
કદાચ જગદીશ તા વાત કરત, પણું ગામઆગેવાનાએ પણ ડેાશીને ધમકાવી કાઢવાં
• ડૅાશીમા, હવે એમને માઠું થાય છે...હજી
[ ૧૯
તેા ખીજી સભામાં એમને હાજર રહેવાનુ છે.’ તે ડેાશીને એક બાજુ ખસેડયાં. પણ ગ’ગાડાશીએ તા તેમનું ગાણું ચાલુ રાખ્યુંઃ
‘ ભાઈ...તું નાતા હતા ત્યારે તલસાંકળી ખૂબ ભાવતી હતી તે હું લેતી આવી છું. એ આ રાખ તારી પાસે...' ગંગામાએ જગદીશ સામે તલસાંકળીને ખેા આગળ ધર્યો.
પણ જગદીશે તે બે હાથ જોડીને કહ્યું: ‘ અચ્છા માજી. મારે મેકડુ થાય છે હા.' તે તેણે ગંગાબાના હાથમના તલ{કળીના ડખ્ખા સામે જેયુ ન જોયુ. તે ઉશ્યુ કરી આવીશ ત્યારે તમારી તલસાંકળી ચાખીશ હા.' અને તે છાજુમાં જ ઊભી રાખેલી મેટરમાં એસી ગયા. મેટા ઊપડી ગઈ. લેાકા ટાળે વવાતા કરી રહ્યા. છેકરાં ફૂલહારની ખેંચાખેંચ કરી રહ્યા.
ત્યારે ગગા ડૅાશી.દૂર દૂર મોટા ધૂળ ઉડાડતી જતી હતી ત્યાં તાકી રહ્યાં. માટર દેખાતી બંધ. થઈ એટલે જાણે ચક્કર આવ્યાં હાય તેમ હાથ ધ્રૂજી રહ્યા અને તેમના હાથમાંના ખેા પડી ગયા. તલસાંકળીનાં નાનાં ચાસલાં નીચે વેરાઈ ગયાં તે આંખે અંધારાં આવ્યાં હૈાય તેમ ગંગા ડાશી જમીન પર ઢળી પડ્યાં.
વિરહની વેદના
જખસે ગાકુલ છેડ કનૈયા, મથુરાનગર પધારે; તમસે સૂની હુઈ નગરિયાં ભૂલત નાહિ નિહારે...જખસે જિત દેખા ઈત છાંઈ ઉદાસી, શાક હુઆ અતિ ભારે; રુદન કરત હૈ નરનારી સખ, વ્યાકુલ અને બિચાર....જખસે ગેાપ-ગાપી ઔર ગ્વાલ-ખાલ સમ, મુખસે યહી પુકારે; કહાં ગયે હુંમરે નયન કે તારે, નટવર નંદદુલારે....જખસે કૈસે જાઉં જલ-જમુના ભરન મૈ', સૂને પડે હૈ કિનારે; મધુમન સૂના, સમ અન સૂના, સૂને હૃદય હમારે....જખસે॰ શ્રી દેવેન્દ્રવિજય ‘ જય ભગવાન ‘
