________________
કું]
આર્શીવાદ
[મે ૧૯૬૯ ઊઠે છે.
અજવાળો અંધકારમાંથી પ્રકાશ તરફ જતી હતી - ત્યાર બાદ અજવાળીનું સ્વાસ્થ બગડતું જ ગયું.
તેટલે જ કાને પ્રકાશમાંથી અંધકાર તરફ જતો તેના શરીરમાંથી રક્ત વહેવા લાગ્યું. યોગ્ય “લેડી હતો. બંને બાળકે ભૂખ્યાં માતાની પાસે બેસી ડોકટર’ની સહાયતાની આ શ્યકતા હતી. દરિદ્ર
રહેતાં. કાનો ન તો પાગલ હતો કે ન તેનું કાનાને માટે તે લેડી ડે કટરની કલ્પના પણ
મગજ સ્વસ્થ હતું. તેની દશા અવર્ણનીય હતી. અસંભવિત હતી. ન દવા કે ન સેવાને પૂરતો પ્રબંધ. અજવાળી ધીમે ધીમે ઉષાકાલીન તારો બની ગઈ.
એક રાત્રિએ અચાનક અજવાળી જાગી. તેણે તેનું શરીર ગળવા લાગ્યું. કા છે અહી તહીં દોડધામ
અત્યંત ક્ષીણ અવાજે કાનાને પાસે બોલાવ્યો. રડતો કરવા લાગ્યો. તે ખાણના અધિકારીઓ પાસે ગયો
કાનો અજવાળી પાસે આવ્યો. તેણે પિતાની નિર્બળ તો ત્યાં રોકડો જવાબ મળે: “ખાણ એ કંઈ
રક્તહીન ભુજાઓ કાનાનો ગળામાં પરોવી દીધી. પ્રસૂતિગૃહ નથી !” સહાયતા માટે તેણે અરજ કરી
તેનો કંઠ રૂંધાઈ ગયો. અને ઊંડી પેસી ગયેલી તો જવાબ મળે કે-મોટા સાહેબ બહાર ગયા આંખમાંથી ગરમ આંસુ ટપકી પડ્યાં. યમરાજ પાડા છે. તે આવશે ત્યારે વિચાર કરવામાં આવશે.” કાનાએ પર સવાર થઈ અજવાળીના આત્માને લઈચાલતા થયા. પૂછયું, “કયારે આવશે? તો જવાબ મળ્યો. “તે અજવાળીના અભાવથી ખાણને જરા પણ કંઈ તારા બાપના ગુલામ થી. કાલે પણ આવે ધક્કો ન પહોંચ્યો. એક અજવાળીના સ્થાન પર કે છ મહિના બાદ પણ આવે”
હજારો અજવાળી પિતાનું સર્વસ્વ સ્વાહા કરાવી સર્વત્ર અંધકાર! અહીં અજવાળી ધીરે ધીરે દેવા આજ પણ ખાણુના વિશાળ દરવાજા ખખડાવી અનિત્ય સંસારને પાર કરતી માગળ વધી રહી હતી. રહી છે. હાય રે નરમે!
ઘેલાં અમે ભલે થયાં રે ઘેલાં અમે ભલે થયાં રે,
બાઈ, મને થેલામાં ગુણ લાગે. આટલા દિવસ હરિ જાણ્યા વિનાનું
મન માયામાં બાંધ્યું; ભવસાગરમાં ભૂલાં પડ્યાં ત્યારે
મારગ મળિયા સાધુ ઘેલાં ઘેલાં તો અમે હરિનાં પેલાં
- નિર્ગુણ કીધાં નાથે, પૂર્વજ મની પ્રીત હતી ત્યારે
હરિએ ઝાલ્યાં હાથે-ઘેલાં ઘેલાની વાતે ઘેલાં જાણે,
" દુનિયા શું જાણે ? જે રસ તો દેવતાને દુર્લભ,
તે રસ ઘેલાં માણે!–ઘેલાં ઘેલાં મટી અમે ડાહ્યાં ન થઈએ,.
ને સંતનાં શરણ લીધાં, બાઈચીરાં કહે પ્રભુ ગિરધર નાગર, કારજ સઘળાં સિધ્યાં-ઘેલાં
મીરાંબાઈ
