________________
महानिशायां प्रकृते, कायोत्सर्गे पुराद् बहिः ।
स्तम्भवत् स्कन्धकषणं, वृषाः कुर्युः कदा मयि ?॥ મહારાત્રિ હશે. નગરની બહાર કાયોત્સર્ગ કર્યો હશે. બળદોને લાગશે કે આટલો સ્થિર તો કોઈ થાંભલો જ હોઈ શકે. ને તેઓ આવી આવીને એમના ખભાને મારી સાથે જોર જોરથી ઘસશે. ક્યારે મળશે મને આવી દેહાતીત દશા ?
वने शान्तसुखाऽऽसीनं, क्रोडस्थितमृगार्भकम् ।
कदा घ्रास्यन्ति वक्त्रे मां, जरन्तो मृगयूथपाः ?॥ ગાઢ જંગલ હશે, શાંત સુખાસનમાં હું ધ્યાનલીન હોઈશ. હરણનું ભોળું બચ્ચું મારા ખોળામાં બેસી ગયું હશે. એના વડીલ હરણો ધીમે ધીમે મારી સાવ નજીક આવશે. હળવે રહીને મારું માથું સ્થશે ને ગડમથલમાં પડશે કે આ કોઈ પૂતળું હશે કે પછી કોઈ જીવ હશે ? ક્યારે મળશે મને ધ્યાનની આ લીનતા ?
शत्रौ मित्रे तृणे स्त्रैणे, स्वर्णेऽश्मनि मणौ मृदि ।
मोक्षे भवे भविष्यामि, निर्विशेषमतिः कदा ?॥ શત્રુ હોય કે મિત્ર, ઘાસ હોય કે સ્ત્રીઓ, સોનું હોય કે પથ્થર, રત્ન હોય કે માટી, મોક્ષ હોય કે સંસાર... સમભાવની એ પરાકાષ્ઠા મને મળી હોય કે આ બધામાં કોઈ ફરક જ ન લાગે.... ક્યારે મળશે મને આ ઊંચાઈ ?
આ છે વર્ષીતપ... સનોરથ. ભૌતિક વિશ્વમાં જેની આકાંક્ષા થાય એ વસ્તુની પ્રાપ્તિનો અંતરાય બંધાય છે. આધ્યાત્મિક વિશ્વમાં જેની આકાંક્ષા થાય એ વસ્તુની પ્રાપ્તિના અંતરાયો તૂટી જાય છે.
આધ્યાત્મિક ઉપલબ્ધિનું શુદ્ધ મૂલ્ય છે સહ્મનોરથ. એવો મનોરથ જેમાં આશા છે... અરમાન છે... સ્વપ્ન છે... લાલસા છે... લાલાયિતતા છે... તરસ છે... તલપ છે... ને તરવરાટ છે..
કર્મોના ભુક્કા બોલાવી દે છે સદ્ધનોરથ. આત્મશક્તિના ગુણાકારો કરી
_વર્ષીતપની રહસ્યયાત્રા
