________________
પ્રભુના પારણામાંથી એક શીખ લેવા જેવી છે. પ્રભુને આપવાની વાત આવે ત્યાં આપણે શ્રેયાંસકુમાર બનવું જોઈએ. શ્રેયાંસકુમારને એક પણ ઘડો બાકી રાખવો નથી, બસ, એ તો એક પછી એક ઘડાને ઠાલવે જ જાય છે, બહુ મજાની વાત આમાં એ બનવાની છે કે આપણે પ્રભુને જે આપીએ એમાંથી કશું ય ઢળવાનું નથી, એક ટીપું સુદ્ધા નહીં, એ ફક્ત વધવાનું છે. થોડું તો ભિખારીને અપાય. ભગવાનની સમક્ષ તો આપણું સર્વસ્વ, આપણું જીવન ને આપણી જાત સુદ્ધા ધરી દેવાની હોય. શ્રેયાંસકુમારે એકાદ ઘડો પણ “સ્પેર'માં મુકી રાખ્યો હોત, તો કદાચ આપણે એમનું નામ સુદ્ધા જાણતા ન હોત. યાદ આવે પંચાશક ટીકા -
का भक्तिस्तस्य येनाऽऽत्मा सर्वथा न नियुज्यते । अभक्तेः फलमेवाहु - रंशेनाप्यनियोजनम् ॥
જે પોતાના આત્મા સુદ્ધાને સમર્પિત કરી દેતો નથી, એનામાં હકીકતમાં શું ભક્તિભાવ છે? અરે, એક અંશ પણ બાકી રાખવો એની પાછળ અભક્તિ જ કામ કરતી હોય છે. માત્ર વર્ષીતપ આપીને સર્વ મંગલ ન કરો. ભગવાનને આખું જીવન આપો. શક્ય બને તો દીક્ષિતરૂપે ને શક્ય ન બને તો અદીક્ષિતરૂપે પણ જીવનસમર્પણ તો પ્રભુને જ.
આ જીવન સંસારની ગટરમાં વેડફી નાંખવા માટે નથી. આ જીવન વિષયોના વિષમાં ડુબી મરવા માટે નથી. આ જીવન પૈસાની હૈયાહોળીમાં સળગાવી નાખવા માટે નથી. આ જીવન તો પ્રભુના ચરણમાં સમર્પિત કરીને સાર્થક કરવા માટે છે. આ જીવન તો પ્રભુની આજ્ઞાને શ્વાસ બનાવીને ધન્ય કરવા માટે છે.
આપણે પણ શ્રેયાંસકુમારના સૌભાગ્યને પામી શકીએ છીએ. બસ, બધું જ પ્રભુની અંજલિમાં ઠાલવી દઈએ. પછી તો રત્નત્રયીની વૃષ્ટિ થશે. પંચાચારના પંચરંગી પુષ્પો વરસશે. દયાની દુંદુભિનો નાદ જીવનભરમાં પ્રસરી જશે. પ્રભુ કૃપાનું દિવ્ય જળ આત્માને શીતળ અને સુવાસિત બનાવી દેશે. પુણ્યાનુબંધી પુણ્યના દિવ્ય વસ્ત્રો છેક મોક્ષ સુધી આપણા આત્માની લાજ રાખશે. ચારસો નિર્જળ ઉપવાસો
૩૪
