Sindur Prakaran

Author(s): Purushottam Jain, Ravindra Jain
Publisher: Purshottam Jain, Ravindra Jain

Page 25

ਵਾਸਨਾ ਵਿਚ ਉਲਝ ਕੇ ਸੰਸਾਰ ਰੂਪੀ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਜਨਮ ਲੈਣਾ ਬੇਕਾਰ ਹੈ।
(5)
ਜਿਹੜਾ ਇਹ ਸੰਸਾਰੀ ਮਨੁੱਖ ਨਿੰਦਾ, ਵਿਕਥਾ (ਰਾਜ ਕਥਾ, ਇਸਤਰੀ ਕਥਾ, ਭੋਜਨ ਕਥਾ, ਚੋਰ ਕਥਾ) ਕਸ਼ਾਇ (ਕਰੋਧ, ਮਾਨ, ਮਾਇਆ, ਲੋਭ) ਇੰਦਰੀਆਂ (ਸਪਰਸ਼, ਰਸ, ਪ੍ਰਾਣ, ਅੱਖ, ਕੰਨ) ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਪ੍ਰਾਣੀ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਣ ਵਾਲੇ, ਮਨੁੱਖ ਜਨਮ ਨੂੰ ਬੇਅਰਥ ਗਵਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਸੋਨੇ ਦੀ ਥਾਲੀ ਨੂੰ ਗੰਦਗੀ ਨਾਲ ਲਬੇੜਦਾ ਹੈ, ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨੂੰ ਪਾ ਕੇ, ਉਸ ਨਾਲ ਪੈਰ ਧੋਂਦਾ ਹੈ, ਉੱਤਮ ਜਾਤੀ ਦੇ ਹਾਥੀ ਨੂੰ ਪਾ ਕੇ ਉਸ ਹਾਥੀ ਤੇ ਲੱਕੜਾਂ ਦਾ ਬੋਝ ਢੋਂਦਾ ਹੈ, ਚਿੰਤਾਮਣੀ ਰਤਨ ਪਾ ਕੇ ਉਸ ਰਤਨ ਨੂੰ ਰੋੜਾ ਸਮਝ ਕੇ ਉਸ ਤੋਂ ਕਾਂ ਉਡਾਉਣ ਦਾ ਕੰਮ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਭਾਵ ਮਨੁੱਖ ਜਨਮ ਪਾ ਕੇ ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਸਮਿਅੱਕਤਵ (ਸੱਚਾ ਰਾਹ) ਦੀ ਥਾਂ ਮਿਥਿਆਤਵ (ਝੂਠਾ ਰਾਹ) ਨੂੰ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਪਰੋਕਤ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਮਿਥਿਆਤਵੀਆਂ ਲਈ
ਹਨ।
(6)
ਅਗਿਆਨੀ ਜੀਵ ਦੇ ਲੱਛਣ :
ਅਗਿਆਨੀ ਮੋਹ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਮਨੁੱਖ ਕਲਪ ਬ੍ਰਿਖ ਨੂੰ ਜੜ੍ਹ ਤੋਂ ਉਖਾੜ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਥਾਂ ਧਤੂਰੇ ਦਾ ਦਰਖ਼ਤ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਬੀਜਦਾ ਹੈ। ਚਿੰਤਾਮਣੀ ਰਤਨ ਸੁੱਟ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਕੰਚ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਹਾਥੀ ਜੋ ਸੁਮੇਰੂ ਪਰਬਤ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉੱਚਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਚ ਕੇ ਮੂਰਖ ਗਧੇ ਨੂੰ ਖਰੀਦਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਧਰਮ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਕੇ ਨੀਚ ਧਰਮ, ਪੰਜ ਇੰਦਰੀਆਂ ਦੇ ਭੋਗਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਵੱਲ ਦੌੜਦਾ ਹੈ।
(7)