________________
૨૯
ઓલ્યા છે. તા પાળજો. એમ કહીને વખાહુ તરત જ રા પરથી નીચે ઉતરી ટેકરી તરફ ચાલવા લાગ્યા.
ઉદયસુંદર ચમકયા. આ તે હસવામાંથી ખસવા જેવું, થયું. આમ એકાએક ચાલી જ નીકળશે તેવી કલ્પના પણ નહેતી.
‘અરે! કુમાર ઉભા રહે, હું તે આ મશ્કરીમાં કહું છું, આવી નાની વાતને આટલું બધું મેાટુ' રૂપ આપી દેવું એ તમારા જેવાને માટે ચેાગ્ય નથી. મશ્કરીમાં કાંઈ સાચું ખાટુ' જોવાતુ નથી.
પણ વખાહુના આત્મા હવે સંસાર ઉપરથી ઉઠી. ગયા હતા. નિમિત્તની જરૂર હતી. એ નિમિત્ત મળી ગયું એટલે ઉદયસુંદરને કહ્યું.
* તમારે એમાં કાંઇ વિચાર કરવાના છે જ નહિ. સમુદ્ર જેમ મર્યાદા ન તજે તેમ ક્ષત્રિય પુરૂષષ ખેલેલા વચ નને કદાપી ઉત્થાપતા નથી. ”
સંયમના પુણ્યપંથ એ તા આપણા પૂર્વજોએ માથાપર ધેાળા વાળ આવ્યા પહેલાં જ આચરેલા છે. એ માગે જવામાં સાચી સફળતા છે.”
ઉદયસુંદરે કહ્યું-હે કુમાર ! જેના હાથમાં હજી તે વિવાહના ચિન્હરૂપ મીંઢળ બાંધેલા છે, એ મનેારમાના સંસારનુ શું ?
જેને સંસારમાં કેટકેટલી આશાએ, મને રથા, તથા સ્વપ્નાઓ સાથે પગ મૂકયેા છે, એ મનેારમાનું સૌભાગ્ય. આમ અકાળે કરમાઇ જતું જોઇ ઉદયસુંદરનું હૃદય દ્રવી ઉઠયું.
