________________
૧૧૧
હતા. ગરીબાઈ એ એમને સ્વપ્નની માફક બની ગયું હોય તેમ લાગતું હતું. પેાતે બીજાના પૈસા લઈ સંસ્થાઓની સ્કોલરશીપા મેળવી ભણ્યા હતા. ડાકટર થયા હતા. આ અધું સુખના ઘેનમાં ભૂલાઈ ગયું હતું ખરેખર! ડાકટરે પેાતાની માણસાઈ સાવ વિસારી દ્વીધી હતી.
એક દિવસ એક બાજુના ગામડામાંથી એક ગરીબ ખેડુત એ માઈલ પગે ચાલી હાંફતા હાંકતા આ ડાકટરના દવાખાને આવી પહોંચ્યા આ ગરીબ ખેડુતના એકના એક દીકરા છેલ્લા થાડા દિવસથી ભયકર બિમારીમાં પડયો હતા. ઘરગથ્થુ' ઘણા ઉપચારો કર્યાં છતાં કાંઈ વળ્યું નહિ તાવ શત્રિ દિવસ રહેવા લાગ્યા. શરીરના ગાત્રા ઢીલા પડી ગયા હતા. શ્વાસ રૂંધાતા હતા ઘડી બેઘડી પછી આ બિમાર વ્યક્તિનું શું થશે તે પણ અકલ્પનીય અને અકથનીય વસ્તુ હતી.
ગામના એક ભાઈની સલાહથી આ ગરીબ ખેડુત આ ડૉકટરના દવાખાને દવા લેવા આવ્યા. ડૉકટરને ખેડુતે બધી વાત કરી, ડૉકટરે કેસ તૈયાર કર્યાં, કમ્પાઉન્ડરે દવાની આટલી ભરી આપી અને પડીકા આપ્યા. દવાની ખાટલી અને પડીકા લઇને ચાલતી પકડી. ત્યાં ડોકટરે તેને ખુમ પાડીને ઉભા રાખ્યા. એય! દવાના પૈસા તે આપતા જા. આ કાઈ ધર્માદા દવાખાનું નથી. દવાના ખાર આના મુકતા જા ખેડુતે કહ્યુ` કે ડાકટર સાખ ! મારી પાસે બાર આના નથી આ ચાર આના છે તે લેા. બાકીના આઠ આના આવતી કાલે આવીને જરૂર આપી જઇશ.
