________________
૨૭
વળબાહૂ મનોરમાની સાથે લગ્ન કરી પોતાના સ્વજન પરિવાર સાથે પિતાના નગર તરફ પાછા જઈ રહ્યા હતા. મનરમાને મુકવા માટે તેને ભાઈ ઉદયસુંદર પણ સાથે જ છે
નાગપુરથી નીકળીને જાન અયોધ્યાના પંથે પ્રયાણ કરી રહી છે, રસ્તા પરની ગીચ ઝાડીઓ અતિ રમણીયતાથી શોભી રહી છે. જેનારના ચક્ષુએ હર્ષથી નાચી રહ્યા હતા.
રથમાં બેઠેલા વજબાહ, મનોરમા, અને ઉદયસુંદર કુદરતની અપૂર્વ લીલા નિહાળી રહ્યા છે. એવામાં વજીબાહુની નજર સામેની એક ટેકરી ઉપર પડી. અને તરત જ વજુબાહુની નજર સ્થિર થઈ ગઈ. અને વિચારમાં પડવ્યા.
હે....હે....જ્યાં નિરંતર જંગલી પ્રાણીઓની ગર્જના, ઘટાટોપ અંધકાર સદશ્ય દેખાતી ઘોર ઝાડી, અને નિર્જન અટવી અને તેમાં આ મહામુનિ ! કેવા સ્થિર ઉભા છે ! કેવી સેમ્ય મુદ્રા છે. ખરેખર! આત્મચિંતવના તે આવા અરણ્ય અને એકાંત સ્થાનમાં જ થઈ શકે છે.
ક્યાં ! શીયાળાની કડકડતી ઠંડી અને ઉનાળાને અંગાસ વરસાવતે તાપ, અને અનેક ઉપસર્ગોને, તથા પરિસોને સહન કરીને આત્મકલ્યાણ સાધતા આ મહામુનીશ્વર? અને
ક્યાં હુ! કે જે આ સંસારના ક્ષણિક અને અનિત્ય સુખની ખાતર અંદગીને બરબાદ કરનાર અધમ પામર માનવી.
આવી મહાભયાનક અટવીમાં મહામુનિને મેલાપ અને દર્શન જરૂર! કઈ પ્રબળ પુણ્યોદયે જ થઈ શકે છે તે જરૂર મારે પણ તેઓશ્રીના દર્શન, વંદન કરી જીવનનું સાર્થક કરવું જોઈએ જ.
