________________
વિચાર કણિકા (૧) મૌન એ સાધનાનું મુખ્ય હથિયાર છે. અંતર્મુખ થવા માટે
એ અગત્યનું સાધન છે. (૨) સાધના કરતાં કરતાં પોતાની સ્થિતિ જેવી હોય તેવી જ
સમજીને ચાલવાથી જ ફાયદો થાય તેમ છે. (૩) “આત્મલક્ષી સાધના એ ચાર કલાક માટેની નથી,
પણ તે તો અહોનિશ કરવાની સાધના છે. (૪) જેમ જેમ વૈરાગ્ય અને ઉપશમભાવ વધે તેમ તેમ વિવેક - યથાતથ્ય પ્રગટે અને સાધનામાં આગળ વધવું સહેલું થઈ
જાય. (૫) સાધનાના દાતા પ્રત્યે, સાધનાં પ્રત્યે, શ્રધ્ધા, નિષ્ઠા અને
અપૂર્વતામાં સતત વધારો થવો જરૂરી છે. - (૬) હૃદયની વિશાળતા, જિતેન્દ્રિયપણું, સરળતા અને
માધ્યસ્થભાવમાં સતત વધારો થવો એ સાધના માટે
જરૂરી છે. (૭) સાધક તરીકેના સંસ્કાર એ પહરેવા-ઓઢવાની વસ્તુ નથી
તેને તો હૃદયમાં ઉગાડવાના છે, જાળવવાના છે,
પોષવાના છે. અને જીરવવાના છે. (૮) માણસમાં અંત:કરણ અને જીભ સૌથી શ્રેષ્ઠ અને બુરામાં
બુરી વસ્તુ છે. જો અંત:કરણમાં ભલાઈનો વાસ અને જીભમાં સચ્ચાઈનો વાસ હોય તો શ્રેષ્ઠ ગણાય, પણ તે બન્નેનો દુરુપયોગ કરવાથી મનમાં વાસનાઓ ઊભરાય
અને જીભમાં જૂઠાણું ઊભરાય. (૯) સાધકે સ્વાધીન બનવાનું છે, સ્વચ્છંદી નહીં. (૧૦) સાધકે ગતિભ્રષ્ટ, મતિભ્રષ્ટ અને વૃત્તિભ્રષ્ટનો શિકાર ન
બને તે જોતા રહેવાનું છે.
