________________
૨૦ : જૈનમાર્ગની પિછાણ
e
એવુ' અવલ'ખન છે, કે જે તેને પૂર્ણતા સુધી પહેાંચાડે. પૂ પ્રત્યેની શ્રદ્ધા વિના અપૂર્ણ આત્મા કદી પણ આગળ વધી શકે, એ માનવા ચેાગ્ય નથી. એ કારણે જ એ જાતની શ્રદ્ધા કેળવવા માટે ઉત્તમ આત્માએ કદી પણ નાખુશ હાતા નથી. જગતના વ્યવહારમાં પણ જ્યારે અપૂર્ણ જ્ઞાની અને અશુદ્ધ અંતરવાળાએ ઉપર શ્રદ્ધા રાખીને જ ચાલવું પડે છે, તેા કયા એવા મૂખ હોય, કે જે સ`પૂર્ણ જ્ઞાની અને પરિશુદ્ધ અંતઃકરણવાળા મહાપુરુષાનાં વચના ઉપર શ્રદ્ધા રાખવાની આનાકાની કરે ? સંપૂર્ણ અને શુદ્ધના નામે અસંપૂર્ણ અને અશુદ્ધ આત્માએ પેાતાની જાતને શુદ્ધ અને સંપૂર્ણ તરીકે ઓળખાવતા હાય છે અને એટલા જ માટે જો સાચા જ્ઞાનીએ પણ અનાદરણીય ઠરે, તો એ નિયમના આ જગતમાં કઈ પણ જગ્યાએ અપવાદ નથી. દરેક ક્ષેત્રમાં, દરેક કાળમાં અને દરેક વિષયમાં એ જાતને ભય ઊભા જ છે, છતાં પણ, તેટલા ખાતર જ પાતાના ક્ષેત્રમાં પાતાની બુદ્ધિરૂપી કસોટી ઉપર શુદ્ધ થયેલા સારાએને પરિત્યાગ કોઇએ પણ કર્યાં નથી. જ્યાં શાહુકારો વસે છે, ત્યાં શાહુકારોના વેષમાં જ ચારો પણ વસે છે. જ્યાં સજ્જનો વસે છે, ત્યાં સજ્જનાના લેખાસમાં દુ ના પણ હોય છે. જયાં સદાચારી પુરુષો વસે છે, ત્યાં સદાચારી પુરુષાના દેખાવમાં જ દુરાચારી પુરુષા પણ હાય છે. એટલા ખાતર ચાર, દુર્જન અને દુરાચારીની સાથે શાહુકાર, સજ્જન અને સદાચારીને પણ શું ત્યાગ કરી દેવા જોઈ એ ? શાહુકાર અને ચારનાં, સજ્જન અને દુનનાં તથા સદાચારી અને દુરાચારીનાં લક્ષણા છૂપાં રહી શકતાં નથી. એમનાં એ લક્ષણા દ્વારા તેઓને ઓળખી કાઢવા અને બૂરાએને છેાડી દઇને સારાઓને સ્વીકારવા, એ તા ન્યાય છે, પરંતુ ભૂરા છે માટે સારાના
