________________
સાધુધમ અને શ્રાવકધમ : ૨૭
ધન, સ્વજન અને શરીરાદિની મમતામાં પડીને જે આત્માઓ શ્રી જિનવચનના શ્રવણને તિરસ્કાર કરે છે, તે આત્માઓ તુચ્છ એવા કાચના કટકાની ખાતર ચિન્તામણિ રત્નને ફેંકી દે છે અથવા ધતુરા ઉગાડવાની ખાતર કલ્પવૃક્ષને ઉખેડી નાખે છે અથવા ગધેડાને ખરીદવા માટે હસ્તીને વેચી નાખે છે.
ધન એ મનુષ્યને માહ ઉત્પન્ન કરે છે, પરન્તુ એ માહ માટાભાગે નિષ્કારણ તકલીફ અને નિરથ ક ચિન્તાઓને ઊભી કરે છે. સ્વજન્મના સ્નેહ, એ ધર્મ પ્રત્યે ઉપેક્ષાવૃત્તિ કરાવે છે અને પરિણામે એ સ્વજના જ શાક અને કલેશનુ કારણ થઈ પડે છે. અને શરીર તેા અશાશ્વત અને પ્રતિક્ષણ વિનશ્વર છે એ સૌના અનુભવની વાત છે. પછી એવા ક્ષણિક, અશાશ્વત અને કલેશના જ એક કારણભૂત શરીર, ધન અને સ્વજનાદિકની ખાતર શ્રી જિનવચનના શ્રવણુથી કાણુ દૂર રહે ? આટલા વિવેકને પામેલા આત્મા સાધુમુખથી પ્રતિદિન ઉત્તમ સામાચારી સાંભળવા ઉત્સુક રહે છે અને એ શ્રવણ માટેના એક પણ પ્રસંગને તે શકય હાય ત્યાં સુધી નિષ્ફળ જવા દેતા નથી.
શ્રાવકના મુખ્ય આચારો
શ્રાવકનુ આ લક્ષણ જ એના આચારને સૂચવી આપે છે. સાધુ અને શ્રાવક સબંધી જેટલા આચારા છે, તેમાં સામાચારીનુ શ્રવણ કરનારા શ્રાવક અતિશય કુશળ હોય છે અને એ કુશળતા એને પ્રતિદિન અધિક વ્રત-નિયમમાં આગળ વધારનારી થાય છે. અભક્ષ્ય ભક્ષણને! ત્યાગ અને અતિ આરભવાળા પાપના ધધાએથી વિરામ, એ શ્રાવકના
