________________
३४४ जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो. पो तेवारें राजायें तेने पाउल बनेली वात सर्व कही, पण तेणे न मानी अने बोल्यो के हे राजन् ! तुं जुतूं म बोल महारी स्त्री ताहरा घरमांजने. तेने राजायें कडं जो घरमां होय तो ला याव. तेवार ते घरमां जय स्त्रीने लइ आव्यो. ते जो राजा तथा सनाना लोक सर्व विस्मय पाम्या. एम विद्यानो चमत्कार देखाड्यो पनी राजायें पण घjक इव्य आप्यु. क युं वे के॥ विप्रेण दर्शितां विद्या, विक्रमः सदसितदा ॥ निरीक्ष्य सुनटाः स वे, तदा तस्मै धनं ददौ ॥ १ ॥ इति त्रीशमो दृष्टांत ॥ ३७॥ .. कपटथीज जारस्त्री परानव पामें तेनो साडत्रीशमो दृष्टांत कहे जे.
॥ श्लोक ॥ नो पुमाति पतिं तमाह कुलटा मेंऽधं करु त्वं सुर, श्रुत्वे तोहविषात तं हि हविषा पीनस्तदंधोऽनवत् ॥ पश्चात्तोषितुमारने वदति स पश्यामि नो निर्नया, मुंक्तेऽन्यैःसह जोगमस्ति बलवन युग्मं गृहीत्वा द तम् ॥ ३० ॥ अर्थः-कोइएक विटस जार स्त्री पोताना धणीनुं पोषण करे नहीं. पोतें कुलटा , तेथी करी तेने पोताना जरतार ऊपर राग न थी. बीजा पुरुष साथे राग नाव राखे बे. एकदा ते जारस्त्रीयें एक यद नी पूजा करवा मांमी. अने प्रतिदिन पूजा करीने एवं कहेवा लागी के, हे यद ! मारा स्वामिने अांधलो कर. एम नित्य कहे एम करतां एक दि वस तेना जरतारें ते वात सांजली, तेवारें बल करीने पोतें यदनी प्रति मानी पळवाडे जर बुपाश्ने बेसी रह्यो. अने ते जार स्त्री यावीने ज्यारे यदनें कह्यु के, हे यद, तुं मारा स्वामीने बांधलो कर. ते वखतें पाबल बेठेलो पुरुष बोल्यो के, हे स्त्री! ताहारा धणीने तुं मिष्टान्न खवरावे तो आंधलो थाय. ते सांजली ते स्त्रीय पोताना स्वामीने घणो घृत खाम अने चरमो प्रमुख मिष्टान्न खवराववा मांमयं. तेवारे तेनो जरतार कपटथी यां पलानी माफक कहे के, हे स्त्री,हुँ कांई चीज देखी सकतो नथी. तेवारे ते स्त्री निर्नय थ थकी ते विटल पुरुषनी साथें नोगनोगववा लागी. लगार मात्र ते स्त्रीने शंका रही नहीं. एकदा जेवारे तेनो जरतार खाइ पाइने सारी पेठे बलवान थयो, तेवारे ते जार स्त्री तथा जार पुरुष बे जगने पक डीने मास्या. काठा कूट्या कह्यु, डे के श्लोक ॥ कथं हससि जो हंस, नाई दर्डरवाहनः ॥ कालशेवो हि कर्तव्यो, घृतांधो ब्राह्मणो यथा ॥१॥३॥
