________________
३४२ जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो. ने जाइश तिहां तहाराथी बाहेर फराशे नहीं तेवारे मारे ताहरो मेलाप थशे नहीं. तेथी मुजने ताहरो विरह थशे ते सुखथी हुँ रडुं . त्यारें राज कन्या कहेवा लागी के, जे ताहरो स्वामी तेहज मारो स्वामी ढुं करीश बी जाने परj नहीं.एवो बोल दीधो.हवे एकदा ते बाहिरकन्या को नीच वि टल पुरुषनी साथें निकली जवा लागी ते वरखतें राजकन्याने कयुं जे तुं यानी साथें चालीश ? त्यारे तेरों पण पूर्वे बोल आपवाथी हा पाडी; पड़ी त्रणे जण मली रात्रि नती चाव्यां आगल जतां एक रेंट फेरवनार पुरुषे यांबाना दृष्टांत वाली एक गाथा कही ते सांजली राजकुमारी मनमां सम जीने पाबी वली. ते गाथा कहे २ ॥ दोहा ॥कालुं वांकुं मुह करी, रत्तडा थयो अशास ॥ ते फल दीधे कवण गुण, जो फल दिये पलाश ॥१॥ सु रतरु जाणी से विज, रे निगुणा पलाश ॥ जब तें मुह कालो कीयो, तब में बोडी आश ॥१॥ ज फुना कणियारया, चयग अझ मासयम्मि धुमि॥ तुह न खमं फुल्ने, जइ पचंता करम्मि ममरा ॥ ए तेत्रीशमो दृष्टांत ॥ नीच जन उंचनी समानता करे तो कुःखी थाय तेनो चोत्रीसमो दृष्टांत.
॥कारण्येऽमिनयाहे पतति वै सिंहादिजन्तुव्रज, शांते वह्निनये हरि वंदति तं पुढं गृहाणाशु मे ॥ ते गृहंति तदा हताः स्थलचरास्ता रितं फेरुणा, पश्चात्तेन कृतं तथापि न हताः पुढं तदा त्रोटितम् ॥ ३५ ॥
अर्थः-कोइएक अटवीने विपे अमिनो नय उपनो ते नयथी वनमा र हेनार सिंहादिक जंतु एक उंमा जलनाधरामां पड्या. पनी ज्यारें अमिनो जय निवृत्ति पाम्यो त्यार सिंहे ते जंतुसमुदायने कह्यु के, मारु पूबडु पकडो, ढुं सर्वने बहार काढुं. ते सांजली बधायें तेनुं पूबडं पकडयुं अने सिंहें फाल मारी ते सर्वेने बाहेर काढयां ते थाम्नाय एक शीया लीए धारी राखी तदनंतर वली पण केटलेएक दिवसे दावानलना जयथी सर्वे जंतु तेहिज जलनां धरामां आवी पड्या पण ते वखत सिंह आव्यो नहीं त्यारे शियाले कयुं मारे पुडडे वलगो ढुं सौने बहार काटुं पड़ी सिंह नी पेठे शियाले बल करी सौने काढवा मांमयां तेथी ते शियालीयानुं पूब ९ तुटी गयुं अने सर्व जीव पाला पाणीमांहे पज्या माटे नीच पुरुष उंच नी समानता करवा जाय तो कुखी थाय कयुं ले के श्लोक ॥आत्मवीर्य
