________________
३६२ जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो. तयामि दशनानास्ये गुरोश्चैकदा ॥ कृत्वा तेऽनशनं दिवं शवमुखाईतांश्च सो पातयन् ,मृत्वा क्रोधवशेन चापि नरकं प्राप्तो विनीतो जडः ॥ ६४ ॥ अ र्थः-कोइएक नगरमां गुरुने शिष्य बेद विहार करता याव्या. एक दिवस शिष्य नगरमां वहोरवा गयो, त्यां सरशवनी नाजी वहोरी आव्यो. ते गुरुये एकलायें खाधी, पण शिष्यने दीधी नहीं. तेथी ते शिष्य कोपायमा न थ विचारवा लाग्यो के, एणे मुजने शाक न बाप्यु. माटे आ गुरु ना दांत निथें पाईं. पण ते गुरु जीवतां तो दांत कोरीतें पाडी शकाय नहीं, तेवारे रात दिवस एज चिंतन करतो हतो. एक दिवस गुरु अ नशन व्रत करीने परलोकें पहोंच्या. वलता ते शिष्ये पबरवती गुरुना श बना दांत पाड्या. ते पुर्नव्य क्रोधना आवेशथी मरीने नरके गयो. अ विनीत जिन शासननो उबापक थयो ए अनंतानुबंधी कोध जाणवो माटे क्रोधपरिहरवो कह्यु ,के॥यो नवेद् जगति गवर्जितो, दीर्घरोषसहितश्च मान वान् ॥सोत्रःखमधिकं लनेद्यथा, दंतपातमुनिनात्पमत्रवै॥ इतित्रेशठमोह
हवे धनने मान मले ते ऊपर चोशठमो दृष्टांत कहे जे. ॥ निःस्वं सोदरकं निरीक्ष्य नगिनी चाता न मे सूपकत्, श्रुत्वा सद्यग लं धनं जनपदे लात्वा गतस्तगृहे ॥ स्थाव्यां मुंचति खादिमं वदति स स्वा नूषणान्यत्थ जो कि ब्रांतो वदसीति येषु सुरुतस्तेषामहं पूर्वगः॥ ६५ ॥
अर्थः-कोइएक निर्धन मनुष्य आश्या धरिने पोतानी बहेनने त्यां गयो तेने जोश ने बेंन लाजी ने सदुने कहेवा लागी के, या महारो नाइ न थी, पण या महारा पितानें घेर चूलो फुकनार रसोयो ३ वा बहेन ना वचन सांजली ते उतावलो धन कमाववा माटे परदेशे गयो. त्यां जा घjक धन कमाणो वली ते धन लइ फरीने पोतानी बहेनने घेर आव्यो. तेवारें बहेने पण धनवान ना जाणीने वागता स्वागता करी, जोजन व खत थालमां सरस पकवान प्रमुख पीरश्यां त्यारें नाइने पूर्वलो दिवस सां जरी आव्यो. तेथी पोतें जे थांगली प्रमुखमां घरेणां पहेयां हतां ते सर्व थालीमांहे मूक्यां. अने बेहेन सानले तेम कहेवा लाग्यो के, हे आनूष यो, तमो या सर्व पदारथ जमो. त्यारें बहिने कर्वा के जाइ एमु कहो बो? कां गांमा तो नथी थया? त्यारे ना कहे के हे बेन हुँ गांमो थ यो नथी पण जेने ते पीरश्युं ले तेने दुं जमवानुं कढुंबं जोने पहेला हुँ
