________________
दृष्टांतशतक.
३८३
मांस सहाय करे पण अनमां न करे तेनुं त्र्याणुमो दृष्टांत. ॥ मुष्ट्या मंत्रति निकुमी यदि कणं नो जाति किं मानव तं मे देहि तहाह चेन्यसचिवेशाये गृहशोदितं । प्रोचुस्ते म्रियतां परान्हि कथितं व्या जेन नाशं गतो, दंमं तेस्ति तदार्पिता स्वमहिला कार्य न मे वाक्यतः ॥ ५४ ॥
अर्थः- कोई एक शेवने घेर एक नीखारी भीख मागवा याव्यो. शेठें ते ने मुवी जरी अन्न देवा मांमधुं यामंत्र्यो पण तेणे लीधुं नहीं. तेवारें शे ठेंने कह्युं के गुंतुं घरना माणसोने लइ जवाने विचारतो होय तो कहे ? जीखारी बोल्यो के जो हठें पड्यो तो हुं मनुष्य पण लइ जावं, एम कही शेवना घेर खागल सुतो. तेवारें गामना अधिकारी जे शेठ, कोटवाल, मेता, प्रधान, व्यवहारिया तथा राजा प्रमुख सर्वेनी खागल जइने शेठें कह्युं के, ए नीखारी घरनां माणस मागे बे, नहीं तो घर बागल मरवाने तैयार थयो . तेने सघलायें कह्युं के मरे तो मरवा यो. एम ते शेठें सर्वना मनना जाव लइ लीधा. फरी कोकने यांतरें सर्वनी खागल जइ बल करीने कयुंके, एतो मरण पाम्यो. ते सांजली सर्व कोइ बोल्यो के तहारे माथे मनुष्य माखानुं खून बेतुं माटे दंग थापतां पण उगरशो नहीं. ते शेठ पाटो घेर यावी पोतानी स्त्री ते नीखारीने देवा लाग्यो. तेणे कयुं के माहरे स्त्रीनो खप नथी. महारे तो ए मा बेहेन समान बे. एम सहु शु जना सहायक बे. पण अननो कोइ सहायक नथी ॥ शुने कार्ये हि सर्वस्य, सर्वे संत सहायकाः ॥ शुने न युतः कश्चित् धनदश्रेष्ठिनी यथा ॥ १ ॥ हवे वसरें प्रश्न पूवो ते ऊपर चोराणुमो दृष्टांत कहे बे.
॥ स्वरति वनं तदा वनपतिः पुत्रं गृहीत्वा गतो, ऽन्येद्युः स स्वगृहे च प्रोचुरिहतं कात्याह जो मोदकान् ॥ स्वर्यामो हि समं त्वया वरमतस्तत्ष्टष्ठल ग्राय, स्तन्मानं किमुदर्शितं पथि करौ विस्तार्य सर्वेऽपतन् ॥ ९५ ॥ अर्थः- एक वाडीमांहे स्वर्गथी धेनु यावी, नित्यप्रत्यें चरी जाय, पण वा डीना धणीनें खबर पडे नही. एक दिवस वाडीनो रक्षक वाडीमां रह्यो हतो, तेवामां स्वर्गथी गाय खावीने चरवा मांमी. ते ज्यारे चरीने पाठी स्व गें जवा लागी, त्यारें ते रक्षक गायने पुबडे वलगी तेनी साधें स्वर्गे पों होच्यो. वली बीजी रात्रीयें ज्यारें ते गाय पाली यावी त्यारें तेनी सायें ते तरी पायो ने घेर गयो. तेने सह कुटंबे प्रयं जे नम
