________________
૧૮]
માટીના દીવા તે ઘડી પ્રગટયા કે
થત્તાં એ
ન પ્રગટયેા, તેલ ખલાસ સૂઝાઇ જ જવાને છે. અને એના પ્રશની મર્યાદા પણ કેટલી ? ઘણી જ ઘેાડી. વધુ માં વધુ એ એક મેટા ખંડમાં અજવાળાની ચાદર પાથરી શકે. જ્યારે
અહીં તે! અંતરમાં દીવાળી થતાં કેવળ જ્ઞાનને! દીપ પેટયે છે. જે દીપની ન્યાત એવી તે ઝગારા મારે છે કે ત્રણે ભુવનમાં, દેવ, માનવ અને અસુર એ ત્રણે ભુવનમાં તેનું અજવાળુ` પાથરી રહી છે. અને આ યાત પણ જેવી તેવી નથી, મહાન ભાવિ તરફ લઈ જનારી છે, આવી ઝગમગ ઝગમગ
થતી દીવાળ, માત્ર બે ચાર દિવસની જ નથી. એતા શાશ્વત છે, રાજ રાજના દીવાળી છે. ઍવી દીવાળી પ્રગટ થતાં જ આનંદના એક મહાસાગર ઉભરાય છે.
બુદ્ધિપ્રભા
ગુરુદેવ આ રીતે અધ્યાત્મને અતફની દીવાળીની વાત તો કરે છે. પણ લૌકીક દીવાળીને એ અળગી નથી કરતાં. દીવાળીમાં જે વ્યવહાર છે, બાકીના ખીલે ચૂકતે કરી હિંસાખ ચોકખા કરવા એને પણ નજરમાં રાખે છે અને ખીજી ટૂ'કમાં લખે છેઃ—દેવું જરા ના કર્મ તğં જ્યાં,
લક્ષ્મી પૂર્ણ પમાય;
શાહુકાર પાતે જ્યાં નક્કી, દુઃખનું ભાન
ન
અધારે
તા. ૧૦-૧૦-૧૯૬૩
અજવાળું રે, શ્વેતાં માં જણાય છે.
છે.
આ તે ધણાને અનુભવ છે. દીવાળી આવતાં જ જેના માથેથેડુ કે વધુ દેવું છે, તે તત ચિંતામા રહે એની ઉંધ હરામ થઈ જાય છે. ખીલે ચૂકતે કરવાં એ હજાર ઉઘ્રમે કરે છે. પરંતુ જે દેવાદાર નથી. જેતે કઇ પણ ખીલ ચૂકવવાની ચિંતા નથી એ સદાય મસ્તીમાં રહે છે. ભલે થે!ડી કડીવાળે પશુ એક ધનપતિની અદાથી એ આરામથી જીવે છે.
એવા એ દેવાને
અધ્યાત્મના
બીબામાં ઢાળી ગુરુદેવ બતાવે છે કે જ્યાં ા પણ કર્મ ભાગવાનુ કે કર" વાનું બાકી નથી, સકલ કને ક્ષય થઈ ગયા છે. એવે જે શાહુકાર છે તેને દુઃખની કે ચિંતાની, જરાય ઝાળ લાગતી નથી. અને અને તે જ્યાં અંધારુ હૈાય છે, ગાઢ તિમિર છવાચેલે હેાય છે ત્યાં પણ અંતરમાં પેલે દીપ પેટયા હેાવાથી અજવાળું જ જાય છે.
આજ વાતને વધુ વિસ્તારથી ૩–૪ ટૂંકમાં ગુરુદેવ દર્શાવે છે કે—
અભિનવ પર્યાયની શુદ્ધિ,
અશ્રુતા ના લેશ; ઉપાધિને લેશ નહિ જ્યાં, ફાષ્ટ જાતને કલેશ.
થાય.
દીપાસવી ક
