Atmanand Prakash Pustak 075 Ank 05 06

Author(s): Jain Atmanand Sabha Bhavnagar
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 8

આ તરફ ચરપુરૂષોએ શતાનિક રાજાને કહ્યું કે ચંપાપુરીને દધિવાહન રાજા કમજોર થઈ ગયા છે. માટે વેર વાળવાની આ સુંદર તક છે. આ સાંભળી રણભેરી વગડાવી અને સૈન્ય ત્રાટકયું ચંપા ઉપર અને નગરીને ઘેરી લીધી. દધિવાહન જીવ લઈને ભાગ્યે. રાજા શતાનિકે સૈન્યમાં ઉદ્દઘોષણા કરાવી કે “જેને જે જોઈએ તે લઈ શકે છે, કેઈની રોકટેક નહિ થાય.”
નગરી લુંટાતા, સૌની સાથે નાસતા ભાગતા દધિવાહન રાજાની પટ્ટરાણી ધારિણી પોતાની પુત્રી વસુમતી સાથે આમતેમ પલાયન કરતાં એક રાજસેવકને હાથ ચડી. ધારિણીનું રૂપ લાવણ્ય જોતાં મોહ પામી માર્ગે જતાં લોકોને કહેવા લાગ્યું, “આ મારી પત્ની થશે અને કન્યાને વેચી નાખીશ” આવું પૂર્વે કદી નહીં સાંભળેલ રાણી વિચારવા લાગી. અરેરે હું ચેટકને ત્યાં કેમ જન્મી ! દધિવાહન રાજાએ મને પટ્ટરાણીપદે શા માટે સ્થાપી ! અરેરે અરરે હું કેવી હીનભાગી ! અરે હું શીલભંગને કેમ સહન કરી શકીશ! પાણી માંગતાં દૂધ મળતું એવી આ મારી તનયા પર હાથમાં જતાં જીવન કેમ ધારણ કરી શકશે ! આ રીત તીવ્ર દુઃખથી નિરાશ અને હતાશ થયેલ ધારિણીને જીવ અકસ્માત હૃદય ભેદીને નીકળી ગયો.
રાણીનું અકાળ મૃત્યુ જઈ રાજસેવકે વિચાર કર્યો “મારા દુર્ભાવનું આ પરિણામ ! અરેરે ખુબ અનિષ્ટ થયુ, હવે વધારે કાંઈ નહિં બેલતાં કૌશાંબીના ચટામાં જઈ, કન્યાને વેચવા માટે ઉભી રાખી. ધર્મ કર્મ સંયોગે, પુષ્ય યોગે તે માર્ગે જતાં ધનાવહ શેઠની નજર પડી. અહો ! આકૃતિથી જોતાં આ કન્યા કેઈ સામાન્ય દુહિતા નથી. ધનાવહ શેઠ નિઃસંતાન હોવાથી પુત્રી તરીકે પાળવા માટે અને વખત જતાં તેને સ્વજનેના હાથમાં સેંપી દેવાશે એમ ધારી બહુ દ્રવ્ય આપી શેઠ એ તનયાને ઘેર લઈ આવ્યા.
કેની દીકરી! શું બન્યું ! તારા મા-બાપ કોણ?” વગેરે ઘણા પ્રશ્નો કર્યા પરંતુ વસુમતિ મૌન જ રહી. ખૂબ ગભરાયેલ છે એમ માનીને શેઠે મૂળા શેઠાણીને બેલાવીને કહ્યું જો આ તનયાને આપણી પુત્રી તરીકે સંભાળીને રાખવાની છે, સમજી!”
વસુમતિ શેઠને ત્યાં સુખે રહેવા લાગી અને પિતાની સામ્ય પ્રકૃતિથી તેણીએ સેના મન જીતી લીધા. કોઈ પૂછે ત્યારે પિતાનું નામ ચંદના છે એમ કહેતી-દિવસ વિતાવતા બાળ યૌવન વયને પામી. યુવાનીના વેગે ચંદનાનું લાવણ્ય ખુબ વિકસિત પામ્યું, કુવલય સમાન લેશન વિસ્તૃત થયાં તથા કાજળ સમાન કૃષ્ણ કેશપાશ દીર્ઘત્વને પામ્યા. સર્વાગે રૂપવતી જોઈને મૂળા શેઠાણીના મનમાં દુર્ભાવ જનમ્યો “રખેને ! જો દહાડે શેઠ આ કન્યાને પરણીને મારી ઉપર શક્ય તરીકે ઠોકી બેસાડે તે! માટે આ કાંટો કાઢથેજ છુટકે. એવું વિચારી છિદ્ર જેવા લાગી.
. એકદા ધનાવહ શેઠ ગરમીની મોસમમાં બહારથી પરસેવાથી રેબજેબ થઈને આવ્યા. સેવકની ગેરહાજરી હોવાથી, પાદ પ્રક્ષાલન કરવા વિનયી એવી ચંદના પાણીને લોટ લઈને ગજગામિની ચાલે બહાર આવી. શેઠે નિવારવા છતાં પિતા સમાન શેઠના પગ દેવા લાગી. દીર્ઘ કેશકલાપ, બંધન ઢીલું થતાં નીચે જમીન ઉપર પડ્યો. “કાદવમાં ન
આત્માન દ પ્રકાશ