________________
( ૭૭ )
કરીને પણ મારી વેદના ટળી નહી. હે રાજન્ ! એ જ મારૂં અનાથપણું હતુ. મારી માતા પુત્રના શાકે કરીને અત્યંત દુ:ખિત થઇ, પરંતુ તે પણ તે દરદથી મને મૂકાવી શકી નહી, હે મહારાજા ! તે જ મારૂં અનાથપણું હતું. એક ઉદરથી ઉત્પન્ન થયેલા મારા મેાટા તથા લઘુ બાંધવા પાતાથી બનતા પરિશ્રમ કરી ચૂકયા, પણ મારી વેદના ટળી નહી. હે રાજન ! એ જ મારૂં અનાથપણુ હતુ. વળી મારી મેાટી તથા નાની ભગીનિએથી પણ મારૂ દુ:ખ ટળ્યુ નહી. હે મહ!રાજા ! એ જ મારૂ. અનાથપણું હતું. મારી પતિવ્રતા સ્ત્રી મારા ઉપર પ્રેમવાળી અને રાગવાળી હતી. તે પણ આંખમાં પરિપૂર્ણ આંસુ ભરીને મારા હૃદયને સીંચતી-ભીં જવતી હતી. મારી સમીપથી ક્ષણવાર અલગી રહેતી નહેાતી, અન્ય સ્થળે જતી પણ નહેાતી, હે રાજન્ ! એવી સ્ત્રી પણ મારા રાગને ટાળી શકી નહી. હું રાજન્ ! એ જ મારૂં અનાથપણુ હતુ. એવી રીતે કાઇના પ્રેમથી, કેાઇના ઓષધથી, કેાઇના વિલાપથી અને કોઇના પરિશ્રમથી એ રોગ શાંત ન થયેા. મે તે વેળા એકલાએ જ અસહ્ય વેદના લાગવી. પછી હું આ દુ:ખથી ભરેલા સંસારથી ખેદ પામ્યા. તેથી વિચારવા લાગ્યા કે ‘હું જો આ ઘેાર વેદનાથી મુક્ત થઇશ તેા પારમેશ્વરી પ્રત્રયાને ( દીક્ષાને ) અ’ગીકાર કરીશ.’ એમ ચિતવતા હું શયન કરી ગયેા. રાત્રી અતિ કુમી ગઇ એટલે હું મહારાજ ! મારી તે વેદના શમી ગઇ અને હું નીરાગી થયા. પ્રાત:કાળે માતાપિતા સ્વજનાદિકને પૂછીને મે મહાક્ષમાવાળું અને ઇન્દ્રિયાના નિગ્રહ કરવાવાળુ, આરભાઢિથી રહિત સાધુપણું અંગીકાર કર્યું. ત્યારપછી હું મારા આત્માને નાથ થયા. હવે સર્વ પ્રકારના જીવના હું નાથ છું.
22
અનાથી મુનિએ આવા પ્રકારની અશરણુ ભાવના શ્રેણિક રાજાના મન ઉપર દઢ ઠસાવી. હવે ખીજે ઉપદેશ તેને
