________________
૫૦
(भ्रान्तः कालमनन्तं भवे भीतो न नाथ! दुःखेभ्यः। सम्प्रति त्वयि दृष्टे जातं च भयं पलायितं च ॥)
હે નાથ હું સંસારમાં અનંત કાળ રખડ તેપણું દુખેથી બધે નહિ; (પરંતુ) હમણું જ્યારે મેં આપને જોયા ત્યારે (ક્રોધાદિકથી થતી વિડંબનાને બંધ થવાથી) ભય ઉત્પન્ન થયે અને સાથે સાથે સમાદિક વડે તે દૂર કરી શકીશ એમ જ્ઞાન થતાં) તે પલાયન પણ કરી ગયે. (૪૮)
जहवि कयत्यो जगगुरु! मज्झत्थो जइवि तहविपत्थेमि। दाविज्जसु अप्पाणं, पुणो विकइया वि अम्हाणं ॥४९॥ (यद्यपि कृतार्थों जगद्गुरो! मध्यस्थो यद्यपि तथापि प्रार्थये ! दर्शयेरात्मानं पुनरपि कदाचिदप्यस्माकम् ॥) | હે જગદ્ગુરૂ! જે કે કૃતાર્થ છે તેમજ મધ્યસ્થ (રાગ દ્વેષ અને મેહથી અસ્કૃષ્ટ, ચિન્મય એવા આત્મ સ્વરૂપમાં સ્થિત તેમજ રાગાદિથી ગ્રસ્ત જગતને જેવા છતાં તે તરફ ઉદાસીન) છે તે પણ હું આપને) પ્રાર્થના કરું છું કે આપ કઈક કાળે (અથવા કે દેશમાં) પણ ફરીને અમને (મારા જેવા જનેને) આપનું દર્શન કરાવજે. (૪૯)
