________________
અગાઉ આપણે જે પંડિતવરની વાત કરી તે વિદ્વાન, જૈનેતર અને ન્યાય-વ્યાકરણ-સાહિત્ય વગેરેના પ્રકાંડ પંડિત હોવા છતાં શ્રી હેમચન્દ્રસૂરીશ્વરજી મહારાજાના આ વ્યાકરણથી તેઓ ભારે પ્રભાવિત થયા હતા અને જૈનાચાર્યોની વિદ્વત્તા પ્રત્યે તેમને ભારે અહોભાવ હતો. જ્યારે આ જૈન વિવરણકારને કલિકાલસર્વજ્ઞ કરતાં પોતાની જાત વધુ હોંશિયાર લાગી હતી. આ વિષમતાનો વિચાર કરીએ ત્યારે લાગે છે કે જૈનશાસનના આચાર્ય થવા માટે તો પર્વત જેટલી પુણ્યાઈ જોઈએ જ, પણ તેઓશ્રી પ્રત્યે અહોભાવ જાગવાય ઘણા પુણ્યની જરૂર છે. અભાગિયા, આચાર્ય તો ન જ બને, પણ તેમને ઓળખીયે ન શકે.
પ્રથમ ભાગની પ્રસ્તાવનામાંની એક બીજી અગત્યની વાત પણ ફરી યાદ કરી લઈએ. હાલમાં કેટલાક જૈન શ્રાવકો પૂ. સાધુ-સાધ્વીજી ભગવંતોને ભણાવીને આજીવિકા ચલાવતા હોય છે–આ ઉચિત નથી. તેઓ બીજી રીતે આજીવિકા ન રળી શકે તોય આ રીતે આજીવિકા રળવાનું ખોટું તો છે જ-એમ માને તોય તેમનો દોષ હળવો બને. આ વિવરણનો આવો દુરુપયોગ ન થાય એવી અપેક્ષા રાખું છું.
આ. વિ. ચન્દ્રગુપ્ત સૂરિ
આસો વદ ૮ : રવિવાર
તા. ૩-૧૧-૯૬ રાજકોટ : વર્ધમાનનગર :
