Karpur Kavya Kallol Part 1 2 3 4

Author(s): Lalitvijay
Publisher: Karpur Pustakalaya Samo

Page 512

૧૧૩s
મિયાં કહે કયા હમ મૂખ છે. એક બેફીકરે રહે ” સંબ, ભેટ હરકત હોય તુમકું જબી એમુજે કહેના ફટ તબ. બા૩ ચાલ્યું ગાડુ જબ ચતરે. એ મિયાં ક્યા તેહ માંચ, ૦ હેકે પી હાથથી એક સળગ્યું તે સર્વે ત્યાંય. ભેગા મિયાં કહે શાલે રખ ખડા એ સળગ્યા તેરા હૈ સબ ભેટ ફટ કેનેકા સે કીજીયે. એક ચલતા હું મેં તે અબ. બાપ બગડ્યા પછી બધુયે કહ્યું. એ નિશ્ચય નકામું જ જાણે ચેતે લલિત પહેલાં ચહીએક કરે તે કામ પ્રમાણુ. ભેદ
રર વાતે, વિનાશ વાતે ઘર જાય.
વણઝારાની દેશી. વાત કરે વિચારીને, વાલા વીરારે. વાતન થાય વિનાશ, ધરે ગુણ ધરારે, વાતમાં પૂરા વિવેકને, વાળ હદયે રાખજે ખાસ. ધ એ ટેક. ૧ વાત ન કરીએ વાટમાં, વાટે વાત ન કરીએ ઘાટ; ધo વાત કરેલી રાતમાં, વાવ દાખી દુઃખના માટ, ધ ૨ વાત શેઠીએ વર્ણવી, વા૦ નીજ નારીને જેહ ધવ શેઠ શૂળી ચડ્યો ઉગ, વાળ વેશ્યા વેણથી તેહ. ધરા છે ૩ એંશી વર્ષે કહી આપની, વા શેઠે સુતને વાત; ધવ સુત સ્ત્રીના કહેણુથી, વાવ ઘરણને થયે ઘાત. ધ. | ૪. વળી ધોબીની વાતમાં, વાળ વાતે જ ઉઠી વાટ; ધo વનવાસ સીતાજી વસ્યાં, વાહ મૂળ વાતના માટ. ધો છે ૫ વાતે વડાં થાવે નહિ, વાવ વાતે વી નહિ હોયધo વિશેષ વાતની વાતમાં, વા૦ લલિત લાભ નહિ કેય.ધો છે ૬
ર૩ હતા એના એ, આખરે મેચીના મેચી.
કર્મ વિના કરસનીયા, જાને ક્યાંથી જાવા કર્ષે લખ્યું ડેળીયું, તે દી કયાંથી ખાવા;
મચીવાળા પથ્થરછ–એ દેશી. ભા. ૪-૧૫