Kalyan 1946 Ank 04

Author(s): Somchand D Shah
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir

Page 5

મહાસાગરનાં મેાતી.
[ ૨૫
ધન્વંતરી છે. અને તે જ સાચા માર્ગ ત્રણેય સદ્ગુણાના શ્વાસ કહેા કે પ્રાણ કહેા; બતાવનારા છે. તે એક ભાવ વિશુદ્ધજ છે. ભાવનાના સ્વણુ - સંસારના અનિત્ય પાંજન્ય સુખા જુડાં થાળમાં સક્રિયાઓ સ્વાદુ મેવા જેવી અધિકાઅને વિનશ્વર હોય છે. એ સુખાના વિપાકધિક શેાનિક અને આદરણીય અને છે. પણ ભયંકર પીડામય હાય છે. અને સુજ્ઞા તા ધર્માં જનિત સુખને જ સુખ માને છે.
અપકાર કરનારનું ય ભલું ચિંતવનું, એ પરાકાષ્ટાની પાપકારીતા છે, પરોપકાર એ અનીતિના દ્રવ્યના સ’ચય, ણિધર મહા- ધ કલેવરને પુષ્ટ કરવાનું અમૂલ્ય રસાયણ છે, ભુજંગને જ સંગ્રહવા જેવા ભયંકર છે. અંગા-પાપકાર અને ધર્મી એ અન્યાન્ય હાથ અને રાના સ્પર્શ કરતાં પણ એ દ્રવ્યના સ્પર્શ કટુક આંગળીની જેમ, સબંધ ધરાવે છે, ઉભયના વિપાક જનક છે. નિભેળ મેળમાં જ ધમ ત્રતાના વાસેા છે.
સ'પત્તિના મદ એ મઢિરાના નશાથી અધિક છે. મદિરાના પાન ખાદ્ય હિતાહિતનું કે કાર્યોકાર્યાંનું ભાન જેમ રહેતું નથી, તેમ જુઠા સપત્તિના મદથી છકેલા લજ્જા છેાડી અપકૃત્યો કરે છે.
બ્રહ્મચર્યના પરિપૂર્ણ પાલક વિશ્વવિજેતા અને છે, હજારા પ્રતાપી અતિશયાની સાથે હૃષ્ટપુષ્ટ અને છે, તેનું ચિંતવે સફળ થાય છે. અને તેનું વચન પણુ દેવવચન જેવું અમેધ નીવડે છે. દેવાય તેને નમે છે !
ક્ષમા અને શૌય, વિષયત્યાગ અને અસ્ત્રા ક્રુતા, એ તપશ્ચર્યારૂપી અગ્નિની જવાળાઓ છે. બાકી તપરૂપી હીરા દુન્યવી આશાઓના અચલેામાં વીંટાઇ જાય તે તેની ચમક અપ્રગટ જ રહે. તેની જ તપશ્ચર્યાં સાચી કહેવાય, કે જેને આત્મિક–વિકાસ સધાતા જાય.
શુભાશય કે સદ્ભાવના એ દાન શીલ અને તપશ્ચર્યાનું ઉદ્ભવ સ્થળ છે. ભાવહુણી ક્રિયાઓ કેવળ કાયશ્રમજ કહેવાય છે.
એ
આશાના વિનશ્વર માંચડા ઉપર નિશ્ચિત સુનારા સાથે છેતરાયા છે. આશા અને તૃષ્ણા, કુવિક્લ્પજન્ય આપત્તિને નોતરનાર છે.
સજ્જન સતા સ્વાભાવિક સન્માર્ગ ગામીજ હાય છે, મધ્યમ જનતા, પ્રેરકની પ્રેરણા-ખળથી સાધુ રાહમાં ચેાજાય છે, જ્યારે અધમ માનવા પશુએ કરતાં પણ નીચા છે. કારણ કે, પશુ
તે ઈશારાના અનુસારે ચાલનારા હાય છે, અને અધમે તે પ્રેરણાને પણ અવગણે છે.
અલમદ ઈનશાના સત્યને જીઢાથી અલગું કરે છે. જ્યારે મૂર્ખાએ સત્યને જીતના ભેગુ લસાટે છે. મુર્ખાઓની પીછાણનું એ રેડ સીગ્નલ ( signal ) છે.
ક્રોધને વશ થઈ અન્યા પર સત્તા જમાવનાર સાચા અમીર નથી, પાતે પેાતાના જીવનનું જ પ્રભુત્વ મેળવે તે જ સાચા સત્તાધીશ છે. કારણકે, પ્રભુત્વ પરાધિનતાથી પર છે અને તે આત્મસંયમથી સાંપડે છે.