Kalikacharya Kathasangraha

Author(s): Ambalal P Shah
Publisher: Kunvarji Hirji Naliya

Page 383

कालिकाचार्यकथा।
श्रुतान्धिपारदृश्यत्वं, तस्यामृश्य गुरोरिव । चकाराचार्यकं सरिः, सत्पात्रं को हि नाईवि ? ॥७॥ विहरन् स क्रमात् भाप, गुरुरुजयिनी पुरीम् । घनागमाद् बहिणवत् , संघः प्रीतस्तदागमा(मोत् ॥८॥ गुरुं नत्वा स वसति, संश्रयन्ती सरस्वतीम् । दृष्ट्वा फामान्धलो गर्दभिल्लो भिल्ल इवाहरत् ॥९॥ तद्रूपमूदः सोऽध्यासीत् , कामो नूनं न जीवसि । कुतोऽन्यथाऽसौ मात्राजीद् , रूपाद् रतिरिवापरा ॥१०॥ तपस्विनीममुश्चन्तं, संघोक्याऽपि नृपं विदन् । तन्मूलनमाध्याय, शकदेशाश्रितः प्रभुः ॥११॥ तस्मात् तत्सैन्यमानीय, सूरिः कनकतोषितम् ।
तेनाजूहवद् गर्दभिलं मल्लं जगत्यपि ॥१२॥ पागावाणि खड्गाखड्गि, कुन्ताकुन्ति गदागदि । यष्टायष्टि मुष्टामुष्टि, योधा युयुधिरे क्रुषा ॥१३॥ धौः शितैथूर्णपेष, पिबन्ता(तां) द्विषतां मिथः । रणाद्रेः प्रासरन् रक्तसरितः कुलमुहाः ॥१४॥
गुरु गुपुरं प्राप्तः, स्वभाग्नेयनृपाग्रहात् । मात्राजयद् बलभानुकुमार मारसत्रिभम् ॥१५॥
ततः प्रतिष्ठानपुरे, शातवाहनवाक्यतः । पत्रमीतश्चतुर्थ्यहि, प्रभुः पर्युषणां व्यधात् ॥१६॥ अन्वमन्यत संघोऽपि, गीवाथैवीर्णमित्यदः ।
शिष्यापमाननाद सूरि, सामरेन्दं गुरुगतः ॥१७॥ अखर्वगः तं मूरि, विद्याराजादिपूजनात् । पहा प्रबोषयामास, सिकतामस्थदर्शनात् ॥१८॥
प्रतिष्ठानपुरं माप्तो, निगोदानां स्थिति श्रुतात् । उक्त्वा अक्राय गतवान् , स्वर्ग कालकसरिरा ॥१९||
___ इति श्रीकालिकाचार्यकथानकं समाप्तम् ॥७॥ १-बारावासनगरे वैरसिंहो राजा । एतस्य सुरसुन्दरीभार्या । कालककुमारः सरस्वती पुत्री ।
"Aho Shrutgyanam"