________________
પપ૦
જૈનયુગ
આષાઢ-શ્રાવણ ૧૯૮૩ પહેલાં કોઈ પણ વખતે અને આજથી અનંત કાળ બને તેટલો તપાસ કરવો, તપાસ કરવામાં ભૂલીએ પછી કોઈ પણ વખતે પૂછવામાં આવે તે સર્વે ની પણ છીએ માટે દરવાજા તે (આપણે) દરેક ઉમ્મર એકસરખીજ છે. કોઈ નાનું મોટું હતું નહિ, આતુર માણસને માટે ખુલાજ રાખવા, આ બેમાં છે નહિ, અને હશે નહિ. હા, સેએ અનંતકાળ ગયો કેને વધારે પસંદગી આપવા જેવું છે તે વિચારવું જ તેમાં આજસુધી શરીર ધારણ કર્યા તે ઝાઝાં થોડાં જોઈએ. મનુષ્યજીવનનું એ પણ એક આવશ્યક કાય હોયજ અને તેથીજ અત્યારે ઉમરમાં કોઈ જીવ છે માટે તે વિચારમાંજ લેવું જોઈએ. મારે મત આ મેટ ને નાને લાગે છે અને એજ ન્યાયે હવે બાબતમાં નીચે પ્રમાણે છે. પછીની સમયાવલીમાં પણ લાગશે.
(૧) જે કેવળજ્ઞાન હોય એટલે ભૂત ભવિષ્ય જીવ જો , જીવ જુવાન થે, જીવે ઘરડે વર્તમાનની દરેક જાતની વાત જાણતા હોઈએ તે થયે, જીવ મરણ પામ્યો એ બધું તેના શરીરને તે માગવા આવનાર દરેક માણસને તરતજ જાણી માટે છે. ખુદ જીવને આયુષ્ય જેવી કોઈ ચીજ શકીએ કે આ માણસ દાન લેવા અમુક કારણે જ નથી કારણ કે તે તે સદા સર્વદા હતો હતો ને આવ્યો છે અને દાન લઈને આ પ્રમાણે કરવાના છે અને હત, છે છે ને છે, અને હશે હશે ને હશેજ. જીવ તેથી આપણી પાસેથી જે કાઈ તે મેળવશે તેને બાળકે નથી, જુવાને નથી, ઘરડેએ નથી, જન્મ- સદુપયોગ વા દુરૂપયોગ આ પ્રમાણે થશે. આવી તએ નથી, ઘરડો થએ નથી. તે અગાઉ હતા નાનદશા હોય તે વખતે તો આવનારમાંથી આપણા તેજ અત્યારે છે અને હવે પછી કોઈ પણ કાળે દ્રવ્યનો સદુપયોગ કરે તેવાને જ આવવા દઈએ, અથવા એને એજ રહેશે. એ અપૂર્વ, અનુપમ, અગમ્ય આવેલામાંથી તેવાનેજ આપીએ. પણ આ સમયમાં અતકર્યું જીવની વિચારણા કરવામાંજ અપૂર્વે ને અને કેવળજ્ઞાન. મનપર્યવજ્ઞાન, જેવાં જ્ઞાન રહ્યાં નથી. સાધારણ ઉત્તમ સુખ રહેલું છે. મહાત્માઓએ તે વળી કેવળજ્ઞાન-મન પર્યાવજ્ઞાન જે વખતે હતાં તે શેખું, અનુભવ્યું, જાણું, જોયું, વિચાર્યું, અને વખતે સાંસારિક દુખે પીડિત ભૂખ-તષા-પુત્રવિયોગતેમાં લયલીન થયા. જગતના પશ્ચિકના સુખને તેમણે વઢપૃહા-ધનસ્પૃહા, ગાદિ દુઃખે દુઃખિત હોય તેને તે સુખની અપેક્ષાએ સાવતુચ્છ અરે ઘણું દુઃખમયજ તેવા જ્ઞાનવાળા આપી શકે જ નહિ, કારણકે તેમની પાસે માન્યું અને તેથી સંસાર છોડ્યો, રાજ છેડ્યાં, તેવું દાન કરવાની વસ્તુજ ન હોય, દેવ સહાયે-વાચક્રવર્તિપદ છોડ્યાં, શેઠાઈ છોડી, કુળદીપકપણું અતિશયના પ્રભાવે હેાય કે થઈ આવે તો તે આપી છેડયું, શરમ છોડી. એ તર્યા, છત્યા, ચેત્યો, વધ્યા શકે નહિ કારણ તે સમયે તેવા જ્ઞાની સાધુદશામાં ને શાંત થયા. એ ભાવ ક્યારે આવશે ? તે જીવાને હોય છે અને સાધુ દશાનાં પંચમહાવ્રતમાં તે પ્રમાણે
એ ભાવ આવે તે અતિ આનંદ થાય, દુઃખ જાય, દાન કરવાથી સાધુવ્રતમાં ખામી આવે છે. એ ખામી શિક જાય, કલેશ જાય, પીડા શમાય અને પરમ દાન આપવાના પુણ્યથી થતા લાભ કરતાં ઘણી શાંતિ મળે. તા૧૮-૭-૧૯૨૫.
વધારે પ્રમાણમાં છે. તેથી સાધુ તે દાન આપી જ
શકે નહિ. હવે શ્રાવકાદિ રહ્યા તેઓ તે દાન આપી કેટલાક કહે છે કે આપણું માનેલા ઘર—માલ- શકે પણ તેમણે આ બે પ્રકારમાંથી દરવાજા ખુલ્લા મત્તામાંથી કોઈને દાન કરવું તે બહુજ તપાસી તપા- રાખવા, સાધારણ તપાસ કરવી અને આપ્યાંજ કરવું. સીને સામા લેનારની પૂર્ણ ખાત્રી કરીને આપવું. ભલે તેમાં કેટલાક ઢેગી, અયોગ્ય અને અવળે રસ્તે ગમે તેને આપ્યા કરવુંજ નહિ. બને તેટલી વિશેષ દાનનો ઉપયોગ કરનારા થોડાક લોક ફાવી જાય. વિશેષ પૂગ્ગા અને તપાસ કરવી અને પછી યોગ્ય જે દ્વાર બંધ રાખીશું તે તે કઈ અવિનારજ નહિ લાગે તે આપવું. ત્યારે બીજા કહે છે કે અન્ન તે અને તેથી તો જે જે ઝાહેર સંસ્થામાં કાર્ય કરનાજે આવે તેને આપવું અને બીજી વસ્તુઓ માટે તો રાઓનો અવાજ મોટો હોય, દેખાડ કરવાની કળા વિશેષ
