________________
૧૩:
પ્રદેશપ્રતિબોધ યાને આત્મસિદ્ધિ ]
કેટલાક વખત પછી ઉદ્યાનપાલકે આવીને મંત્રીશ્વરને વધામણી આપી કે “હે બુદ્ધિનિધાન ! ધીર, વીર, ઉદાર, અનુપમ, સમતાના સંગી, સદા ઉમંગી, નિર્ગથ અને નિરારંભી, ચાર જ્ઞાનના ધણી એવા શ્રીકેશી નામના ગણધર ભગવંત પિતાના શિષ્ય પરિવાર સાથે આજે પ્રાતઃકાળમાં ઉદ્યાનને વિષે સમવસર્યા છે.”
આ વધામણી સાળળીને અતિ પ્રસન્ન થયેલા મંત્રીશ્વરે તે ઉદ્યાનપાલકને યથેષ્ઠ દાન આપી વિદાય કર્યો. પછી તે વિચાર કરવા લાગ્યું કે “પાણીમાં પડેલાં તિલબિંદુની જેમ નવીન સમાચાર જલદી પ્રસરે છે, એટલે આ સમાચાર કર્ણોપકર્ણ રાજાને જરુર પહોંચવાના. એ વખતે તે શું કરે? તે કહી શકાય નહિ. વખતે તેમને તિરસ્કાર પણ કરે અને તેમને પિતાની હદ છેડી જવાનું ફરમાન પણ કરે. માટે હું જ તેને સમજાવીને ગુરુમહારાજ આગળ લઈ જાઉં અને તેમને સત્સંગ કરાવું.” જે કાર્ય દીર્ઘ દષ્ટિ દેડાવીને કરવામાં આવે છે, તે પ્રાયઃ સફળ થાય છે.
મંત્રીશ્વર ચિત્ર પ્રદેશ રાજા પાસે ગયો અને કહેવા લાગ્યું કે “હે દેવ! આજનો દિવસ ઘણે રળિયામણે છે, કારણ કે ઋતુરાજ વસંતની સવારી આવી પહોંચી છે અને તેના છડીદાર સમે વનને વાયુ તાજાં ખીલેલાં પુષ્પોની સુગંધથી તરબોળ બનીને વહી રહ્યો છે. વળી નર્તકી સમી વનવેલીઓએ નવપલ્લવ ધારણ કર્યા છે અને આમ્રશાખાઓ મંજરીથી શેભાયમાન બની છે, માટે ચાલે. આપણે અશ્વક્રીડા કરીએ.”
