________________
घाविंशतीतमाष्टक.
१७७
वादी शंका करे के, पोताना आग्रहरूप, एवी पण जावशुद्धि शामाटे न थाय ? तो तेने कहे वे के, स्वाग्रहमां जावशुद्विथी विपरीतं एवं जावमालीन्यपणुं बे, माटे; ने तेज बाबतवे श्लोकोयें करी ने कहे . राग द्वेषश्च मोहश्च, जावमालिन्यदेतवः ॥ एतत्कर्षतो ज्ञेयो, हंतोत्कर्षोऽस्य तत्वतः ॥२॥ अर्थ - राग, (प्रीतिरूप ) द्वेष, तथा ( अज्ञान बे, लक्षण जेनुं एवो ) मोह, आत्माना परिणामोने शुद्ध करवाना हेतुरूप बे, (अर्थात् स्वाग्रहादिक जावना कारणरूप बे; ) माटे तेज॑ना उपचयश्री परमार्थे करीने, स्वाग्रहादिकनो पण उपचय जाणवो.
टीकानो जावार्थ - ( उपरना श्लोकनार्थने मलतोज बे. ) तेथ शुं ? ते हवे हे बे. तथोत्कृष्टे च सत्यस्मिन्, शुद्धिर्वै शब्दमात्रकम् ॥ स्वबुद्धि कल्पनाशील्प, निर्मितं नार्थवद्भवेत् ॥ ३॥ अर्थ एवी रीते राग-द्वेषादिकनो उत्कर्ष थये बते, जे जावशुद्धि थवी, ते तो फक्त कहेवामात्रज बे; केमके, पोतानी बुद्धिथी एटले प्रमाण विनानी बुद्धिथी बनावटनी जे कला तेथी बनावेलुं जे शब्दरूप ते सार्थक यतुं नथी.
टी कानो जावार्थ - ( उपरना श्लोकना अर्थने मलतोज बे. ) हवे स्वाग्रहना जावमालिन्यना स्वरूपने स्पष्ट करता थका कहे वे. न मोहोक्तिताजावे, स्वाग्रहो जायते क्वचित् ॥ गुणवत्पारतंत्र्यं हि तदनुत्कर्षसाधनम् ॥ ४ ॥ अर्थ- मोहनो ( तथा उपलक्ष्णश्री राग काने घेषनो ) उबालोयाविना कोइ पण वस्तुमां ( जावशुद्धिश्री उलटा लक्षणवालो ) स्वाग्रह यतो नथी; माटे ते मोहादिकनो उबालो नहीं
"
२३
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
