________________
માસ્તર : (આંખે ચળતી ચળત) હું કોણ.. સબ-ઈન્સ્પે. ઃ તમે ક્યાંથી અત્યારે ?
મથુરા? શું કરું ભાઈ? આખી રાત જાગતે જમાદાર : સાહેબ દૂરના પેલા ડિસ્ટંટ સિગ્નલ સ્ટેશન પર પડ્યો રહ્યો. શરીર-માથું બધું
પાસે એક માણસની લાશ પડી છે તેની ખબર ગરમ થઈ ગયું હતું. એટલે ઠંડા પાણીએ નાહી
આપવા આવ્યો છું. લાશ ચાદરથી પોટલાની લીધું. ઘેર ગયો નહીં. અહીં બધું પતાવી લીધું. જેમ બાંધેલી છે. જે તે ખરે, કપડા સુકાયાં છે કે નહીં ?
આ સબ-ઈન્સ્પેકટર : પેલા ડિસ્ટેટ સિગ્નલ પાસે... મથુરા : (લટકતાં કપડાં લાવીને આપતાં) લો
સત્ય : લાશ.કેની હશે..અરેરે બિચારાનું ખૂન.. સાહેબ, કપડાં ઝટ પહેરી લો.હું જરા પ્લેટર્મ પર અટે મારી આવું. (જાય છે.)
સબ-ઇપેઃ ચાલ, માસ્તર સાહેબ જેવું જોઉં
કેની લાશ છે . તપાસ કરવી પડશે નમસ્કાર. (સત્યભૂષણ કપડાં લઈ લગેજ રૂમમાં પહેરવા
(જમાદાર સાથે સબ-ઇન્સ્પેકટરનું પ્રસ્થાન) જાય છે. )
[ થોડી વારમાં મથરાપ્રસાદ પાછો આવી મથુરા : બાબુ, તમે જંકશનની હે સ્પિટલ જવાના બૂમો પાડે છે.]
હતા ને .. માસ્તરબાબુમાસ્તરસાહેબ. પિોલીસ.. સત્ય : હા, જવાનો છું .. જોને જંકશને બેવાર સત્યપ્રકાશ : પાલીસ...?
ટેલિફોન કર્યો...ટેલિગ્રામ મેસેજ મોકલે, પણ
હજુ સુધી કોઈ રિલીવ કરવા આવ્યું નહીં... [ પિોલીસ સબ-ઈન્સપેકટર પ્રવેશ કરે છે ]
ભલે કોઈ ન આવે. હું તો ડાઉન ટ્રેનમાં જતો સબ-ઈન્સ્પેકટર : કેમ છો માસ્તર સાહેબ? બોલો મને કેમ બોલાવ્યો હતો ?
રહેવાને.. . સત્ય : (નવાઈ પામતાં) મે બોલાવ્યો હતો? ના... મથુરા : (ચિંતાતુર ભાવે) પણ બાબુ એકસીડેન્ટ. ના .. સાહેબ.
સત્ય : ગમે તે થાય, હું તો જવાનો...અપર્ણા ત્યાં સબ-ઈન્સ્પેકટર : તમે કાલે રાતે મને સ્ટેશને આવવા
ભરવા પડી છે ને હું અહીં નોકરીની ચિંતા ખબર મેકલ્યા હતા ને...
કરતો બેસી રહું? જહાન્નમમાં જાય આવી
કરી...જા, જા ઝટ ચા લઈ આવ. હમણાં સત્ય : ( આશ્ચર્યભાવે ભવાં ચડાવતાં) મેં પોલીસને
ગાડી આવશે. એટલે તમને અહીં બે લાવ્યા હતા? ના... મેં તો બોલાવ્યા નથી...
[મથુરાપ્રસાદ જાય છે. સત્યભૂષણ તિજોરી
ખેલી રૂપિયાની નોટો હાથ લઈ તપાસે છે, સબ-ઈન્સ્પેકટર: કાલે રાતે સર્ચ–પાટ લઈ હું એક
એટલામાં વ્રજનાથ પ્રવેશ કરે છે. સત્યભૂષણ ગામમાં ગયો ત્યારે એક માણસે આવી થાણે
નોટો મૂકી દઈ તિજોરી ઝટપટ બંધ કરે છે.] ખબર આપી હતી કે તમારે પોલીસની મદદ જોઈએ છે.
વ્રજનાથ : માસ્તરસાહેબ, પઢિયામાં તિજોરી
' ખોલી શું કાઢવા માંડયું ? સત્ય : એ માણસ કેણ હતો ? સબ-ઈન્સપેકટર : એ તો ખબર નથી. હું હાજર
સત્ય : વ્રજનાથ કે?...તારી નજર તિજોરી પર નહોતો. જમાદાર કદાચ ઓળખતા હશે_મેં એને પૂછવું નથી. હું પરઢિયે થાણે પહે વ્રજનાથ : તિજોરી પર નજર પડે જ, બાબુ. ઘણાં કે તરત ત્યાંથી સીધો અહીં આવ્યો છું. ખેર... વર્ષોની ટેવ.
(જમાદાર આવી સલામ કરે છે.) સત્ય : આ તિજોરી તો ખાલી છે વૈરાગી!
૨૫૪
[ બુદ્ધિપ્રકાશ, જુલાઈ ૬૯
