________________ પ્રકરણ-૩ પ્રશ્નોત્તરી 237 જ મિથ્યાત્વ દોષ લાગે છે. આચરણાના ભંગમાં મિથ્યાત્વનો દોષ લાગે એવો નિયમ નથી. અહીં ખાસ યાદ રાખવું જરૂરી છે કે - આચરણાના વિષયમાં વિપરીત પ્રરૂપણા કરવામાં આવે તો મિથ્યાત્વ દોષ લાગે છે. પરંતુ પ્રમાદાદિના કારણે શાસ્ત્રમુજબ આચારણા થતી ન હોય, પરંતુ શાસ્ત્ર મુજબ જ કરવાની ભાવના હોય અને પ્રમાદાદિ ખટકતા હોય - કાઢવાનો યત્ન ચાલું હોય તો તે વિકલ આચરણા પણ ઈચ્છાયોગની ભૂમિકામાં આવે છે અને એમાં મિથ્યાત્વ દોષ લાગતો નથી. તો ભલે અપ્રમત્તભાવ હોય - વિધિ મુજબ આચરણા થતી હોય, તો પણ મિથ્યાત્વ દોષ લાગે જ છે. ત્રીજા નંબરે, માન્યતા સાચી હોય, માન્યતા મુજબ જ આચરણા કરવાની ઉમ્મીદ હોય, પરંતુ અભિયોગાદિના કારણે ખોટી આરાધના કરવામાં આવતી હોય, પરંતુ તવિષયક પ્રરૂપણા કે પક્ષપાતતા સાચી ચાલતી હોય તો મિથ્યાત્વ દોષ લાગતો નથી. જેમ કે, કાર્તિકશેઠને રાજાના અભિયોગથી તાપસને પારણું કરાવવું પડ્યું. (12) પૂ. મહોપાધ્યાયશ્રીજીએ બત્રીસી ગ્રંથમાં બે પ્રકારનો મોક્ષમાર્ગ બતાવ્યો છે. (1) શાસ્ત્રવચન અને (2) સુવિહિત પરંપરા. એટલે શાસ્ત્ર અને સુવિહિત પરંપરા મુજબ જે આરાધના કરે તે મોક્ષમાર્ગમાં છે તેમ કહેવાય છે. બંનેમાંથી એકપણનો અપલાપ કરે તે મોક્ષમાર્ગની બહાર છે. (13) તિથિના વિષયમાં બે તિથિની માન્યતા-આરાધના શાસ્ત્ર અને સુવિહિત પરંપરા બંનેથી વિશુદ્ધ છે, એ વર્ષો પૂર્વે લવાદી ચર્ચાના નિર્ણયમાં સિદ્ધ થઈ ગયેલ છે. (14) કોઈને કદાચ એમ પ્રશ્ન થાય કે, તિથિના વિવાદમાં પરંપરા
