________________
૧૨સુવ્યસઃ મે ૧૯૪૨
મુઝફરશાહ : બેટા, મારામાં એવું ઇલ્મ તે નથી.
અહમદશાહ ઈલ્મ નથી પણ ઝહર છે. આ જામનું ઝહર દેખી શકાય છે જ્યારે આ જેફ સાપ સાપ છે તે ય કળી શકાતું નથી. પણ મને ખાત્રી થઈ ચૂકી છે કે આ બુઝર્ગ આદમી સાપ છે.
મુઝફરશાહ (હસીને) બેટા ! મારા દિલને તાગ કોણે લીધે? મારા રૂહને કણે પિછા? અહમદશાહ મેં. ( પર સખ્તાઈ સ્પષ્ટ બને છે.)
મુઝફરશાહઃ બેટા, તું ભૂલે છે. ગુજરાતના સુલતાન, મુઝફફર આદમજાતમાં અવતરેલ છે. ફરઝ તેને ય મારાં છે.
અહમદશાહ: કોણે જાણ્યું? ફરઝળે પ્યારાં નથી. સાપ રૂપકડે ને સુંવાળો દેખાવે છે. અબ્બાજાનને જાન એ સાપે લીધે. ગુજરાતના બંડખર જાફરખાને અબ્બાજાનને રૂમ્સદ દીધી, ભરભારી આલમમાંથી.
મુઝફરશાહ બેટા, ત્યાં તારી ભૂલ છે. મને જીવવાની મુરાદ છે માટે હું નથી કર્યું ફર્યું છે . સાચું કહું છું. ગુજરાતના જુવાન સુલતાનની પિતાની જ ભૂલ હતી. બેટા, એવા વખતે સુલતાનિયત હજુ પગભેર પણ ન હતી. એ વખતે જુવાન સુલતાન મયબાઝી શીખે. સુલતાનિયતને એશઆરામ ન પાલવે. દાદાજન! અશ્વને પણ રેણુ રાખવી પડે છે. બેટા! એ સુલતાન ઝિન્ગીના પાસા નાખતાં ભૂલ્ય.
અહમદશાહઃ ને બીજે સુલતાન શીખ્યો! ઝિન્મીમાં શતરંજે આ૫ ખૂબ ખેલ્યા છો ને આ ય કૃત્ય સુલતાનિયતશતરંજન દાવ હતો એમ અમીરો કહે છે.
મુઝફ્ફરશાહઃ એટલે તું એમ માને છે કે મહમદશાહનું ખૂન મેં કરાવ્યું ?
અહમદશાહઃ ખુદાના દરબારમાં તેને ઇન્સાફ કરાવજે. પણ માલવીઓ ને કાજીઓ ઈન્સાફ કરે છે, “બાપનું વેર લેવું જોઈએ.” માટે જ.........(આગળ બેલી શકતા નથી.) આ જ ખુદાને અદલ ઇન્સાફ છે.
મુઝફરશાહઃ ગુજરાતના સુલતાન! એક દિવસ યાદ તે કરજે કે એ બુઝર્ગ છે પાકદિલ હતો. કુરાને શરીફના શપથે કહું છું કે તારા અખાનને જાન મેં નથી લીધે. તને ગાદીની ઉતાવળ છે? ગાદી તારા હાથમાં છે. તને મારા જાનની ઉતાવી છે ? ઝહેરામ મારા હાથમાં છે. લે! લે! ગુજરાતના સાહ! દાદાજાનને ! (યાલું રે પાસે લઈ જાય છે.)
અહમ્મદશાહ: દાદાજાન! દાદાન!
મુઝફરશાહ: બેટા, બેટા, મારૂં આયુષ્ય લાંબુ હવે ન ટક્ત. ખુદાની બંદગી આ નાચીઝ આદમી છઆઠ મહિના કરી લેત. પણ તે દિવસ કરતાં ય આજને દિવસે વધુ રહે છે. જે આસ્માનમાં જુમ્માને બીજચાંદ ( જે હાથમાં ઝહેરામ છે તે હાથે જ ચન્દ્ર બતાવે છે ) બેટા, કુરાનેશરીફના પનાહ મારું મૃત્યુ થાય છે. બાબાજાન! ખુદાને મેકલેલ તું ખુદાઈ ફિરસ્તો છે.
અહમ્મદશાહઃ દાદાજાન, ઝહરામ મારે છે. મને પાછો આપે. મોલવીઓએ ભલે ઈન્સાફ તે. સિમેહસાલા ભલે તમે ગુનેગાર છો એમ કહેતા. પણ દાદાજન ! દાદાજાન!
મુઝફરશાહઃ રાહતે જાન!દાદાજાને ડાહ્યા છે. આવા સરસ મૃત્યુને મૂકી દાદા જાન શાને કાજે ઝિંદગીનાં બિયાબાંમાં ભટકવા આવે ! સાંભળ બેટા! શાહજાદ જે સબબને ભૂલે તે તે શાહજાદ નથી પણ હરામજાદ છે.
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
