________________
માનવી ઉદાત્ત હોય છે એને જગા મળે છે અને જે માનવ માત્રને મદદ કરે છે એને તો દેવનગરમાં દેવો પણ આવકારે છે. જ્યારે આ જમીન પરનું કામ પ્રમાણિકતાથી પુરુ કરી આ ઘર છોડીશું ત્યારે આપણને આકાશના પ્રકાશમાં ઘર મળશે. તું સત્કાર્ય કરતો રહેજે. તને પણ ત્યાં સ્થાન મળશે.”
ચાર વરસના બાળ મન પર આ શબ્દો શીલાલેખ જેમ કોતરાઈ ગયા. ચિર મિલનાતુર બાળક આકાશમાંથી આવનાર પ્રકાશના સંદેશની રાહ જોવા લાગ્યો.
કોઈવાર એ નિરાશામાં સપડાતો ત્યારે એને નકારાત્મક વિચારો આવતા.
એને લાગતું હતું કે બા મને શા માટે યાદ કરે? એ તો ત્યાં સુખમાં મહાલતી હશે, રાતભર એ આકાશી દીવડાના સંગમાં રહેનારી મને ભૂલી ગઈ હશે?'
વળી એને વિચાર આવતો કે બા જો મળે તો હું એનાથી રીસાઈ જઈશ. પછી તરત એના પાલવમાં મુખ છૂપાવીને એને એવી રીતે વળગી પડીશ કે એને કદી છોડીશ નહિ.
દિવસો વીતતા હતા. આ
બાની ગેરહાજરીમાં રૂપ અને મની એકક્ષણ પણ એકબીજાથી દૂર જતાં ન હતાં. એમના સંબંધો ગાઢ મિત્રો જેવા બની ગયા, રૂપને એવો પણ વિચાર આવતો હતો કે હું એનો મોટોભાઈ છું. મારે એનું ધ્યાન રાખવું જોઈએ.
રૂપનો બહેન તરફ અનુપમ અપરિમિત પ્રેમ હતો છતાંય એ કુલપરી જેવી બહેન સાથે ઝગડવાના પ્રસંગ આવતા હતા.
એક દિવસ રૂપે ઘરમાંથી થોડું પરચુરણ લીધું બહેનને મુઠ્ઠીમાં રહેલા સિક્કા બતાવીને કહ્યું, “ચાલ બહેન, બહાર જઈએ. ખૂબ નાસ્તો કરીશું
બહેન ભાઈ સાથે કૂદતી કૂદતી ગઈ. ફેરિયા પાસે જઈને મનભાવતો નાસ્તો કર્યો.
-
શાન્તિપથનો યાત્રી : સ્વપ્ન દ્રષ્ટા ચિત્રભાન
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
