________________
એના મનમાં તોફાની તાંડવ નૃત્ય ચાલી રહ્યું હતું.
૨
-
-
-
-
-
-
રૂપનું મનોમંથન શરૂ થઈ ગયું હતું. ચિંતન કરવાની ટેવ પડી ગઈ હતી.
એને એક સવિચાર આવ્યો,” લેનાર કરતાં આપનારના હાથ પવિત્ર છે. હું આપતો રહીશ, જે હશે તે આપતો રહીશ.'
અને એના શિક્ષકે કહેલ શબ્દો અંતરમાં ઊગી આવ્યા, ‘એક એક રાત સુહાગ રાત છે.' ઉગતો હર નવો દિવસ નૂતન વરસ છે.'
એણે હાથ સીધો કર્યો. હથેળી ભૂમિ તરફ રાખી અને મનોમન બોલ્યો, હે પ્રભુ સદા સર્વદા, સર્વ કોઈને, સર્વ કંઈ આપવાની મને શક્તિ દેજે.'
હવે તો રૂપના દેહમાં યુવાનીએ પ્રવેશ કર્યો હતો. પગ ભૂમિ પર ટકતા ન હતા. મન આકાશગામી કલ્પના કરતું હતું. અને હૃદયમાં હતો આદરભાવ, સૌ જીવન પ્રત્યે આદરભાવ, પ્રાણીમાત્ર પ્રત્યે પ્રેમ.
એની વિચારરીતિમાં આમૂલ પરિવર્તન આવ્યું હતું. શાળાને હવે એ સરસ્વતી માતાનું મંદિર માનવા લાગ્યો હતો. વર્ગ અને મન પવિત્ર સ્થાન હતું. શિક્ષકો વંદનીય ગુરૂ હતા.
શિક્ષકો જે જ્ઞાન આપે તે સ્વીકારવા એ શબ્દ શબ્દ સાંભળવા માટે ચંચલ મનને કાબુમાં રાખવા પ્રયત્ન કરવા લાગ્યો.
આ રીતે એકાગ્ર રહેવાની ટેવ પડી. વર્ગમાં એક ચિત્તે ધ્યાન રાખતો હતો તેથી ઘરે ન વાંચે તો ય બધા વિષય આવડતા હતા.
શાન્તિપથનો યાત્રી : સ્વપ્ન દ્રસા ચિત્રભાનું
૧૧.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
