________________
મુનિના મનમાં નવા વિચારો નવું કાર્ય અને નવી જીવન પદ્ધતિ આકાર લઈ રહી હતી. એ પદ્ધતિમાં હવે જમ્બર શક્તિ પેદા થઈ હતી.
એ શક્તિને લીધે મનમાં અને અંગોમાં ઘણઘણાટી બોલતી હતી. નવું કરવાની તમન્ના જાગી ઉઠી હતી.
તેઓ વિચારતા હતાં. ‘વૃક્ષ ઉગે પછી એને વાડની જરૂર હોતી નથી. વાડનું બંધન દૂર થતાં જ એનો વિકાસ સર્વ દિશામાં થવા લાગે છે.'
‘મારે વાડ ઠેકવી જોઈએ.'
વળી વિચાર આવતા કે, “સાધુ જીવને મને શિસ્ત શીખવી છે. સાદાઈ શીખવી છે. કઠોર અને કડક સદાચારના પાઠ શીખવ્યા છે અને દેહદમન શીખવ્યું છે. ધ્યાન દ્વારા મેં મારા જીવનમાં ડોકિયું કર્યું છે. જાતને જાણી શક્યો છું.”
‘મને જીવમાત્રના દુ:ખે દુ:ખી થવાની મૃદુતા ધર્મમાંથી મળી
સાધુ જીવન એ મારી શાળા હતી. એ જીવન જીવીને મને શિક્ષણ મળ્યું છે.'
સાધુ જીવન મારી વાડ હતી. એ વાડના સહારે મે મારો વિકાસ સાધ્યો છે.'
હવે જો મારે વધુ વિકાસ સાધવો હોય, મને જે કાંત દર્શન થઈ રહ્યું છે એને ભૂમિ પર અવતારવું હોય તો બાહ્ય બંધનોને ત્યાગવા જોઈએ.'
“કોઈ નિયમોની દીવાલો કોઈ નાત, જાત, રંગ કે ધર્મ દ્વારા મળતા વ્યક્તિત્વનો મારે હવે ત્યાગ કરવો જોઈએ.’
મને હવે કોઈ ખાસ પ્રકારની ઓળખ નથી ખપતી. મારે હવે માનવજાતનો ફક્ત એક અંશ બનવું છે. મુક્ત પ્રવાસી બનવું
“મારે મારું જીવન સમગ્ર માનવ જાત માટે અર્પણ કરવું
શાન્તિપથનો યાત્રી : સ્વપ્ન દ્રષ્ટા ચિત્રભાનું
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
