Kalyan 1963 04 Ank 02

Author(s): Kirchand J Sheth
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir

Page 8

૧૦૨ : સાર મહાસાગર
અરે જુએ, એ પડછાયા જેવો ઝાંખા આકાર આ નદીના પાણી લગી પણ આવી પહેાંચ્યા ! તે શું કરે છે?
આ હા હા, તેણે પાણીને તાગ લીધા અને આંધળિયાં કરી તેમાં કૂદી પણ પડો !
‘હું, અને હવે તે પાણીમાંથી બહાર આવી, જારના લીલાછમ ખેતર વચ્ચેથી ગામ તરફ પણ આગળ વધી રહ્યો હાય તેમ લાગે છે !
જબરા સાહિસક લાગે છે !
એ કાણુ છે ? ભરત છે ?
હા, એ ભરત પોતે જ છે, ચારની જેમ માં
છુપાવીને તે પાતાના ઘેર પણ, અન્ની પહોંચ્યા.
ત્યારે ગરીબ બિચારી ચ ંદ્રિકા તદ્નામાં ખૂબ ગેંડી ઉતરી ગઈ હતી. કેવળ પત્થરમાંથી જ સાધાર કંડારી હોય તેમ ભીંતને અઢેલી તે અભાન પણામાં જ હજી અધી બેઠી હતી. દીકરાએ મા જોયુ.
'
આ નફ્ફટ પુત્ર માની ચરણ--સેવા કરવા સારૂ આવ્યો હતો ?
ના ના. ત્યારે ?
માની પાસે ધન છે, એવુ તેના મગજમાં ભૂત ભરાઈ ગયું હતું, એટલે તે બળાત્કારે પણ એ લેવા સારૂ આવ્યો હતો. અતૃપ્તિના જોરદાર અગ્નિ તેને સતાવી રહ્યો હતો. ધનમાં જ જીવનની સ પર્યાપ્તિ તેણે માની લીધી હતી.
આ તે કેવા પુત્ર ?
કવા એના છેક ઘાતક વિચારા ?
ગરીબ બિયારી માના ઉપર તેણે દુઃખના પદ્મડ નાંખી દીધા હતાં.
તેણે આવતાંની સાથે જ અસહાય પિડાતી એવી માના ખભા પકડી તેને જોરજોરથી હલાવી, પેાતાની પાપ-વાસના પ્રગટ કરતાં કહ્યું, ‘માં ધન
આપે !'
ચંદ્રિકાના ચિત્તમાં હજી વાસમૃતાના અકૃતજળ એવાં તે એવાં જ સભર પડયાં હતાં. અન
કણ-પ્રદેશમાં પુત્રના અવાજ ઝટ પહોંચી ગયો ! જો કે તે હવે 'માતના જડબા લગી પહેોંચી ગ હતી. છતાં દીકરાને અવાજ તેનાથી જરાય અછત રહી શકો નહિ ! દુ:ખદ સ્વપ્નમાંથી કંઇક જાગૃત બની હાય તેમ એના ભગ્ન હૃદમમાં જરાતરા ચેતનને સંચાર થયા ! તેણે ચક્ષુ ઊંચા કરી, તે ખેાલવાના પ્રયત્ન કરી જોયા, પણ તે ફાગઢ ગયો. એના ચક્ષુ ઉપર લાખલાખ મણ બાર ચડી આવ્યો હાય તેમ ટ્વેખાયું !
ભરત બરાબર બગડવ્યો,
તેણે દાંત કચકચાવતાં કહ્યું, ‘એમ ન ચાલે. ધન કયાં છુપાવી રાખ્યુ છે, એ તારે મને કહેવુ પડશે, મા!’
એવા દુ:ખમાંય ચંદ્રિકાના સુકા એવા મે પર આ ́ સ્મિત લસલસી આવ્યું. તેણે આ જડસ જેવા દીકરાના મસ્તક પર હાથ ફેરવવા, પોતાને વિકપિત હાથ ઊંચા કર્યાં, પણ તેમાં ય તે નિષ્ફળ ગઈ. હવામાં ફરકતી મંદિરની ધ્વની જેમ તેને હાથ જોરોરથી ધ્રુજવા લાગ્યો !
ભરતે માથું ધુણાવ્યું: ' તું ગમે તેમ કર મા ! પણ તારે મને ધન તો અવશ્ય આપવું જ પડશે ! ભુળાકારે પણ તે હું ગ્રહણ કરીશ !' કેવે ગજબના પુત્ર !
ચંદ્રિકાના હોઠ ગણગણુવા જવાબ આપવાના તેના હાશ હવે એના ધીમા થકાવટભર્યાં શબ્દો હવે કેઈ સાંભળી શકે તેમ ન હતું. મૃત્યુની પ્રશાંત અવસ્થાએ તેને હવે સજ્જડ ઘેરી લીધી હતી.
લાખા, મ રહ્યા ન હતા.
માત્ર એક ડચકું!
અને તે સ્નેહ વિગમ એવા દીકરાના પગ કને કાચા થઈ ઢળી પડી
કેવી કરુણ અવસ્થા !
ઉર હતી વાત હજાર કેવા, કિન્તુ નહીં આખ્ટ જરાય થયા; જણ્યા કર્યાં અંતર સ્નેહ દીવા, ઉજાસ શાં હાસ્ય સુખે ન આવિયાં ( પ્રહલાદ )