________________
૧૫૦ : રામાયણની રત્નપ્રભા
હનુમાનને લીધા વિના આદિપુરમાં જવું, એ આશીર્વાદ આપ્યા. હનુમાનને સારી રીતે શિક્ષણ પણ એક શરમજનક પરિસ્થિતિ હતી. કેતુમતીએ આપવા વગેરેની મીઠી શિખામણ આપી પ્રહલાદે પવનંજયને સમજાવ્યો. પરંતુ પવનંજયે તે સ્પષ્ટ વિમાનને ગતિ આપી. વાત કરી.
- રાજા મહેન્દ્રને પણ પવનંજયે પ્રણામ કર્યા. માતા, મને એવો આગ્રહ નથી કે અહીંયા અંજનાએ પિતાના ચરણોમાં નમસ્કાર કર્યા અને જ રહેવું. તમે મામા-મામીને સમજાવે, જે તેઓ વિમાન આકાશ માર્ગે ચાલતું થયું. સમજી જાય અને અંજનાનું દિલ માનતું હોય તે સહુને વળાવી ભાનસ વેગ પવનંજયનો હાથ મને ત્યાં આવવામાં કોઈ દુ:ખ નથી. હું તેને પકડી પિતાના મંત્રણ ખંડમાં ગયો. પવનંજયને રાજી છું.”
પિતાની બાજુમાં જ બેસાડી માનસંગે કહ્યું : રાજન, તમે આગ્રહ ન કરે. અંજના ને “પવનંજય, અહીં તમારે કોઈપણ વાતે હનુમાન સાથે આખું હનપુર હળી-મળી ગયું છે. સંકોચ રાખવાનો નથી. આ રાજય હવે તમારે જ હું કદાચ તેમને જવાની રજા આપીશ, પરંતુ સંભાળવાનું છે.” અંજનાની મામીઓ, બહેને... અને નગરજનો “હું જરૂર આપના કાર્યમાં સહાયક થઈશ... નહિ જ આવવા દે.” માનવેગે પ્રહલાદને પ્રાર્થના- બાકી રાજ્યની ધુરા આપે જ રાખવાની છે.” પૂર્વક કહ્યું.
પવનંજયે ભાનસવેગની વાતને અંશે સ્વીકારી. “વળી, જે ક્ષણે આપ અમને ત્યાં બોલાવશે “ના, તે હવે નિવૃત્ત થવા ચાહું છું... અને ત્યારે અમે ત્યાં હાજર થઈશું. હનુમાનને આદિત્ય. બાકીની જીદગી શ્રી જિનેશ્વર ભગવંતની ઉપાસન પુર બતાવવું તે ૫ડશે ને !' પવનંજયે નાના નામાં વ્યતીત કરવાની અભિલાષા સેવું છે. એટલે હનુમાનની સામે જોયું. પ્રહલાદે હનુમાનને તેડી રાજ્યની ધુરા તમારે જ ધારણ કરવી પડશે.” લીધે અને છાતી સરખો ચાં.
પવનંજય વિચારમાં પડી ગયો. દાદાજી, તમે કયાં જાઓ છો ? હનમાને “ એમાં તમારે કંઈ વિચારવાનું નથી. કાલથી પ્રહલાદનું મુખ પકડીને પૂછયું. હનુમાનના સાકરના મારી સાથે રહી રાજ્યની તમામ માહિતી તમારે ટુકડા જેવા શબ્દો સાંભળીને પ્રહલાદનું હૈયું હર્ષથી મેળવી લેવાની છે. મંત્રી વર્ગને પરિચય કરી નાચી ઉઠયું.
લેવાનો...' ‘તારા ઘેર જઈએ છીએ !” પ્રહલાદે હનુ- માનસ વેગે પવનંજયના માટે એક ભવ્ય મહેલ માનના પ્રશ્નનો જવાબ આપ્યો.
તૈયાર કરાવી દીધો હતો. શુભ મુદતે પવનંજયે મારૂ ઘર તે આ છે !' હનુમાને પવન. તેમાં વાસ કર્યો. પ્રહસિતને અને વસંતતિલકાને જયની સામે જોયું. પ્રહલાદ શું જવાબ આપે ? પણ પવનંજયે પિતાના મહેલમાં જ રાખ્યા. - સેનાપતિએ ખંડમાં પ્રવેશ કર્યો અને પ્રણામ. એક દિવસે અંજનાએ અવસર પામીને પવનંકરીને કહ્યું :
" જયને હસતાં હસતાં કહ્યું. મહારાજા, વિમાને તૈયાર થઈ ગયાં છે. આ વસંતતિલકાને તમારે કુંવારી જ
હા, અમે તૈયાર જ છીએ...? રાજા મહેન્દ્રની રાખવી છે ?' સાથે પ્રહલાદ બહાર નિકળ્યા. પોતપોતાના પરિવાર “એ તે તારે વિચારવાનું છે ને !' સાથે રાજાઓ વિમાનમાં પ્રવેશ્યા. પવનંજયે અને “હું શું વિચારૂં ? એને તે તારા શિવાય અંજનાએ પ્રહલાદના ચરણોમાં નમસ્કાર કર્યા પછી કોઈ ગમશે જ નહિ !' કેતુમતીના ચરણમાં પણ નમસ્કાર કર્યા. બંનેએ “મને એક વિચાર આવે છે...”
