________________
આપણ- એમ્પથી—આપણે ઉધ્ધાર તિનું પણ તેમને ભાન હશે એમ કલ્પી શકાય છે. જે . . . .
વિધવાઓ પિતાનું જીવન સદાચારીપણે ગુજારે તેટલા માટે હુન્નર ઉઘોગશાળાની પણ જરૂરીઆત સ્થળે સ્થળે સ્વીકારાય છે, કે જ્યાં આગળ તેઓ: હુન્નર શીખી પોતાના ઉદરપૂર્ણ જેટલું પોતે કમાઈ શકે. વિધવાઓને તથા પિતાના સ્વામીભાઈઓને ઉન્નત દશામાં લાવવા પિતાથી બનતા પ્રયત્ન આદરહે એ પણ ધર્મ છે એમ કણ નહિ સ્વીકારે ? અપૂર્ણ
લાલચંદ નંદલાલ વકીલ–વડોદરા.
આપણુ ઐચથી આપણે ઉધાર. (લેખક-ગુલાબચંદ મૂળચંદ બાવિશી-ચુડાવાળા.)
ઐક્ય અથવા ઉદ્ધાર ઉપર લેખે લખવાને હવે જમાને નથી, હવે તે અસહકારમાં અથવા તે દેશહિતની પ્રગતિમય પ્રવૃત્તિમાં એકદિલથી જોડાઈ જવાને જમાને આવી પહોંચે છે, પણ એવી રીતે જોડાઈ જવાનું કયારે બની શકે એ વિચારવાનું રહે છે. કોઈ વ્યક્તિ પરત્વે આ લેખ લખવાનો મહારે લઘુ આશય નથી, પરંતુ આપણું સમસ્ત “જૈન” કેમ પરત્વે આ લેખ લખવાને આશય છે. આપણે સૈ કેઈ સ્વીકારીએ છીએ કે આપણે પૂજ્ય મહાવીરના પુત્રો છીએ અને તેમના દરેક ફરમાનોને પૂજ્ય ભાવે માન આપવાને બંધાયેલા છીએ. પણ તે વસ્તુસ્થિતિ અત્યારે કયાં છે ? અત્યારે તો આપણે મનસા, વાચા અને કમણુ દરેક રીતે છિન્નભિન્ન થઈ ગયા છે અને કેટલીક બાબતમાં વિતંડાવાદ જેવું પણ કરી રહ્યા છીએ. જે હું ન ભૂલતે હાઉ તે મહાત્મા પ્રાતઃ સ્મરણીય પૂજ્ય મહાવીર ભગવાનના બતાવેલા “ઐક્ય” અને “ભ્રાતૃભાવ” એ “અહિંસા પરમો ધર્મ” ની સાથે ઓતપ્રોત થયેલાજ હતા, ત્યારે અત્યારે એ સૂત્રને આપણે સમજ્યા છતાં ભૂલી ગયા છીએ અને એ પ્રમાણે ભૂલી જવાથી આપણી રાજકીય અને ધાર્મિક બાબતમાં અધોગતિ થઇ છે. આ અધોગતિથી આપણે આપણે રાષ્ટ્રીય અને ધાર્મિક જુ ગુમાવી બેઠા છીએ અને પરિણામે આપણું માન જાળવી રાખવા પણ શક્તિમાન થઈ શકયા નથી. આપણે માટે આ એક શેચભરી બને તે લેખાય. ' આ બધા દુખ૬ પ્રસંગમાંથી બચવા માટે હવે આપણી કોમમાં
અકયા ” સાધવાની જરૂર છે, એટલે આપણે એકત્ર થવાની આવશ્યકતા છે. એકત્ર થયા સિવાય આપણું જરાપણુ પ્રગતિ થઈ શકવાની નથી, નાના મેટાનું માન જાળવી શકવાના નથી, ધર્મપરાયણતા જાળવી શકવાના નથી
