Jain Dharm Prakash 1913 Pustak 029 Ank 12

Author(s): Jain Dharm Prasarak Sabha
Publisher: Jain Dharm Prasarak Sabha

Page 6

૩૫૮
જૈનધર્મ પ્રકાશ.
ખરેખર જગત્ માત્રને આશિર્વાદરૂપ ગણાય છે. ”
સજજનેનું દીલ સદાય દયા-પાકાં દુઃખ દેખી પીગળી જાય એવું હોય છે; દુઃખી જનોનાં દુઃખ નિવારવા સજજને સદાય બનતી સહાય આપવા તત્પર રહે છે. જેમ તેમનાં દાખનો અંત આવે તેમ જોવા અને તે માટે બનતું કરવા તેઓ ઉત્કંડિત હોય છે. તેમની વાણમાંથી તે મિઠાશ અને હિતબુદ્ધિ હોય છે કે એથી અન્ય જીવોનું અચૂક હિત થાય છે તેમજ તેઓ ફિદા ફિદા થઈ જાય છે. તેઓ સમુદ્રની જેવા ગંભીર આશયવાળા હોય છે. જેથી તેઓ અનેક ગુણરત્નને અંત રમાં ધારણ કરતાં છતાં છલકાઈ જતા નથી. તેઓ એવી ઉત્તમ મર્યાદા જાળવે છે કે જેથી બીજા ચકિત થઈ જાય છે, અને તેમના જેવી ઉત્તમ મર્યાદા (આચારવિચાર) પાળવા સહેજે લલચાય છે. વળી સજજન પુરૂ સદાય મેરૂ પર્વત જેવું નિશ્ચળ ધંર્ય ધારણ કરી રહે છે એટલે તેઓ ગમે તે અનુકૂળ-પ્રતિફળ સંયે - ગમાં સમભાવ ધારી શકે છે (સમ-વિષમ સમયે હર્ષ-ખેદ નહિં કરતાં તેમાં સમચિતે રહે છે.) વિપત્તિ સમયે તેઓ દીનતા દાખવતા નથી, તેમજ સુખ-સં. પત્તિ સમયે ગર્વ-ઉત્કર્ષ કરતા નથી. સજજન પુરૂની વૃત્તિ સદાય સિંહની જેવી પરાકુમવાળી હોય છે. તેઓ હરેક પ્રસંગે ડહાપણથી કામ લે છે. સજજનતાની વાતો ઘણું કરે છે, તેમાં કેટલાકને તેમાં પ્રીતિ પણ હોય છે પરંતુ સજન પુરૂના પવિત્ર માર્ગે ચાલવાનું બહુજ ચેડાના ભાગ્યમાં હોય છે. સજજનતાથી વિરૂદ્ધ વર્તન તેજ દુર્જનતા છે. તેવી દુર્જનતા દાખવનારા દુજેને તેમના જાતિસ્વભાવને લહી સજજન પુને સંતાપે પણ છે. સજજન પુરૂમાં જે ઉત્તમ અનુકરય ગુણ હોય છે તે તેમને રૂચતા નથી; તેથી કઈક જાતના દેષ દઈ દુર્જને સજ નેને વારંવાર દુહગ્યા કરે છે. પણ એથી સજજને તેના ઉપર રોષ ધારતા નથી. અને તે સમજાવે પિતાને વિહિત મ ગેજ ચાલ્યા કરે છે. કહ્યું પણ છેકે
જેમ જેમ કાંચનને અગ્નિવડે તપાવવામાં આવે છે તેમ તેમ તેનો વાન વધતા જાય છે, શેરડીને જેમ જેમ છેવામાં આવે છે તેમ તેમ તે સરસ રસ સમર્પે છે, અને પંદનને જેમ જેમ ઘસવામાં (ઘસારા દેવામાં કે છેવામાં ) આવે છે તેમ તેમ તે સુગંધજ આપે છે. એ રીતે ઉત્તમ સજજનોને પ્રાણા ક આવી પડે તે પણ તે પિતાની રૂડી પ્રકૃતિને બગડવા દેતા નથી.”
તેઓ આપત્તિ સમયે ઘણીજ ધીરજ અને અભ્યદય વખતે ઘણીજ ક્ષમા રાખે છે. તેઓ પિતાનાં કાર્ય પર હુજ પ્રમાણિકપણે કરે છે, છતાં ત્કર્ષ એટલે આપબડા યા આત્મશ્લાઘા કરતા નથી. તેઓ પારકાં છતાં કે અછતાં દુષણ ( અપવાદ) એ લતાજ નથી, પણ પિતાનાથી બની શકે તેટલે પરોપકાર કંઈ પણ સ્પૃહા રાડા દ.ગર સદાય કરતા રહે છે. તેઓ પિતાના મનને નિર્વિકાર રાખે છે.