Shabdonu Saundarya

Author(s): Muktivallabhvijay
Publisher: Pragna Prabodh Parivar

Page 70

તેની રીસ નહીં છોડે. તેના બદલે સામે મૌન જ થઈ જાઓ, તો કદાચ પાંચ મિનિટમાં જ સીધો થઈ જશે.
સુફી સંતો રોજ એક જગ્યાએ શાંત બેસતા અને તેમના શિષ્યો કુંડાળું વળીને બેસી જતા, સંત કાંઈ જ ન બોલે છતાં સૂફી સંતના મૌનમાંથી જે શક્તિના સ્ત્રોત વહેતા, તેનાથી શિષ્યો રી-ચાર્જ થઈને ૧૫ મિનિટમાં ઊઠી જતાં.
મૌનનો આટલો બધો મહિમા હોવા છતાં ઘણાંને મોન બિલકુલ ગમતું નથી. મોનનો મહિમા સાંભળીને તેનો પ્રેમ પેદા ન થાય તો બોલવાના નુકસાનો જાણીને ય મૌનનો પ્રેમ અંતરમાં ઊભો કરવા જેવો છે. એક રાજાનો કુંવર જન્મ્યો ત્યારથી કાંઈ બોલતો જ નહોતો. રૂપવાન હતો. તેજસ્વી હતો. પ્રતિભાસંપન્ન હતો. અનેક કલાઓમાં તે પારંગત બન્યો હતો. પણ દુઃખ એક જ વાતનું હતું કે તે મૂંગો હતો. તેને બોલતો કરવા રાજાએ ઘણા પ્રયત્નો કરી નાંખ્યા અને પાણીની જેમ પૈસા વેરી નાંખ્યા છતાં તે બોલતો ન જ થયો. હવે તો તે યુવાન બની ગયો હતો. એકવાર શિકારીઓ સાથે તે જંગલમાં ગયો. ઘણું રખડવા છતાં શિકારીઓને કાંઈ શિકાર ન મળ્યો. નિરાશ થઈને પાછા ફરતા હતા ત્યાં ઝાડીમાંથી તેતરનો અવાજ સંભળાયો. શિકારીએ અવાજની દિશામાં બાણ ફેંક્યું અને પેલું તેતર તરફડીને નીચે પડ્યું. તરત જ પેલો કુમાર જોરથી બોલ્યોઃ “બોલ્યું કેમ?"કુમારના મુખમાંથી શબ્દો સાંભળીને શિકારીએ તો દોડતા નગરમાં પહોંચીને રાજાને વધામણી આપીઃ “રાજનું, કુમારને હવે બોલતા આવડી ગયું છે. હમણાં જ અમે તેમને બોલતા સાંભળ્યા હતા.” આ વધામણી સાંભળીને ખુશ થયેલા રાજાએ તરત જ ગળામાંથી રત્નજડિત હાર કાઢીને તે વધામણી લાવનારને આપી દીધો. પછી રાજાએ સોનાના સિંહાસન પર કુમારને બેસાડીને તેને કાંઈક બોલવા વિનંતી કરી. પણ કુમાર તો મૂંગા જ રહ્યા. કાંઈ બોલતાં જ નથી. ઘણા પ્રયત્નો છતાં કુમાર કાંઈ જ બોલ્યા નહિ ત્યારે રાજાને લાગ્યું કે કિંમતી ભેટ પડાવી લેવા શિકારીએ ખોટી વધામણી આપી છે. તેથી ગુસ્સે થઈને રાજાએ શિકારીને ફાંસીની સજા ફટકારી. શિકારીને જ્યારે ફાંસીને માંચડે ચડાવવાનો હતો ત્યારે રાજા, મંત્રી, કુમાર વિગેરે બધા ત્યાં જ હતા. પેલો શિકારી રડી રહ્યો હતો. તેને રડતો જોઈને કુમાર એકદમ
- ૬ ૫ )