________________
કિને લગભગ અબ્ધ બેભાન હતો. તે પોતાનું માથું આમથી તેમ હલાવતું હતું. તેનાં કપડાં ફાટી ગયાં હતાં અને અર્ધા ખેંચી કાઢવામાં આવ્યાં હતાં. જુઆનાએ ઘા લૂછી નાખે, અને મોંમાં પાણી રેડ્યું, તથા તે જરા હશમાં આવ્યું એટલે તેને પૂછ્યું –
“કેણ હતું?”
મને ખબર નથી, મને દેખાતું ન હતું.” જુઆનાએ હવે તેના મોં ઉપર ઘા ધોતાં દેતાં કહ્યું, “તમે મારો અવાજ સાંભળી શકે છે ?”
“હા.”
તે મારી વાત સાંભળે; આ મતીથી આપણું ઉપર આફતો જ આવ્યા કરશે. આપણો તે નાશ કરે તે પહેલાં ચાલો આપણે જ તેને ભાગી નાખીએ; મારું કહ્યું હવે માનો ! ”
પણ એ વાત સાંભળતાં જ કિનાનું માં તંગ થઈ ગયું. તેણે કહ્યું, “ના, ના, એ નહીં બને; આ આપણી છેલ્લી તક છે. હું બધાની સામે ઝૂઝીશ; એ મોતીને કોઈ મારાથી વિખૂટું ના પાડી શકે.” - થોડે શ્વાસ લઈને તે બે, સવારમાં જ આપણે આપણા મછવામાં બેસી, દરિયે ઓળંગી,
પર
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
