________________
શ્રી દેવકુમાર ચરિત્ર ભાષાંતર ( ૨૧ ) કે- આ રાંડ તે મુંગીજ રહેતી નથી.” એમ કહીને તેનાપર આક્રોશ કર્યો, એટલે તે એકદમ જમીન ઉપર પછાડ ખાઈને પડી ગયે, તેનું મટકું કુટી ગયું ને છાશ ઢળાઈ ગઈ. તેથી તે ઉંચે સ્વરે રેવા લાગે અને બે કે-“હે માતા ! હું ઘરે આવીને તમને શું જવાબ આપીશ.” તેનું આવું રૂદન સાંભળીને મધ્યસ્થ જનેએ તેને પૂછયું કે-“તું શા માટે રૂએ છે?” ત્યારે તે બે કે-“હું પાસેના ગામડામાંથી છાશ વેચવા આવી હતી. મેં અહીં આવીને આ લેકે શું જુએ છે? એમ આ સીપાઈને પૂછ્યું, એટલે એણે મને ધકે મારીને પાડી દીધી. મારું મટકું કુટી ગયું ને છાશ બધી ઢળાઈ ગઈ. હવે ઘરે જઈને હું શું જવાબ આપીશ? મને ઘરમાંથી કાઢી મૂકશે ત્યારે હું કોને ઘરે જઈને શયન, આસન કે ભેજન કરીશ? મારી દુઃખીની સંભાળ કેણ કરશે? હા ઈતિ ખેદે ! પિતાના વિયેગથી હું દુઃખનું ભાજન તો થયેલ છું, તે હવે મને અત્યારે આધાર આપનાર અને શરણભૂત કણ થશે ? ”
આ પ્રમાણે તેને રેતી ને બેલતી જોઈને મધ્યસ્થ નેએ તલાક્ષ(કેટવાળ)ને કહ્યું કે “આને મટકીનું ને છાશનું મૂલ્ય આપો. આ રાંક છે, નિધન છે, એને ભેજનને પણ સંશય છે–ઠેકાણું નથી, તેથી એને કાંઈક આપો કે જેથી તે પિતાને ઠેકાણે જાય.” એ રીતે લેકના કહે વાથી કેટવાળે તેને કૃપાવડે અમુક પૈસા આપ્યા, જેથી તે ત્યાંથી ચાલ્યા ગયે ને મોઢામાંથી ગુટિકા કાઢીને અસલ રૂપમાં આવી ઘરે ગયે. પછી પિતાના મરણ વખતે તેમને અગ્નિ
