Kalyan 1949 01 Ank 11

Author(s): Somchand D Shah
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir

Page 9

તૈરાપ'થી સંપ્રદાયના આચાર-વિચાર
શાધી લાવે છે. વરસાદના ટાઈમે ખારીનાં બારણાં વગેરે બંધ કરે છે, અને વરસાદ બંધ થયા પછી બારણાં ખેાલી દે છે. આહારને માટે સાથે રહેલાના રસાડાની જગ્યા ખતાવે છે. આ રીતે અમારૂં કામ કરે છે.' વગેરે કહી તેને પૈસા અપાવ્યા. પેાતાની પાસે રાખેલા માણસની પાસે તેરાપંથી સંપ્રદાયના સાધુએ દેવાં કામે કરાવે છે, એ આ પરથી સ્પષ્ટ હમજી શકાશે.
અમે જ્યારે રાજલદેસર હતા, ત્યારે આચાય મહારાજના મેાટાભાઇ ચપાલાલજી મહારાજ સરદાર શહેરમાં હતા. તેમણે એક શ્રાવકદ્રારા આચા મહારાજને પૂછાવ્યુ કે, અમારે કયા રસ્તેથી જવું?’ આચાર્ય મહારાજે કહ્યું; ‘ અમે રતનગઢ જઇએ છીએ તમે રતનગઢના રસ્તે આવેા.’ રાજલદેસરથી અમે રતનગઢ પÌાંચ્યા. ચંપાલાલજી રતનગઢ આવ્યા, તે વેળા આચાય મહારાજ તેમની સામે લેવા ગયા. આ વસ્તુ તે વેળા તેરાપથી સ ંપ્રદાયમાં ચર્ચાને વિષય બની. કારણ કે, કાલુરામજીની પાટે આવ્યા પછી, તુલસીરામજી, સંપ્રદાયના આચાર્ય બન્યા. એમનાથી કાઇની સામે જવાય નહિ. છતાં વિલભાઇની શરમથી તેએ ગયા, આથી સંપ્રદાયના હૃ સાધુઓને કચવાટ થયા.
આચાર્ય મહારાજના કાને આ વાત આવી, ત્યારે તેમણે બધાને ધડકાવી નાંખ્યા અને કહ્યું; આવી જાતે આચાય તે આધીન છે. આચાય ની મરજી હેાય તે રીતે થાય. કાલુરામજીએ પણ પેાતાના ભાઈનું સન્માન કર્યુ” હતું. માટે આચાય પેાતાની ઇચ્છા મુજબ બધુ કરી શકે છે. ’ ત્યારબાદ, આચાય મહારાજે પેાતાના ભાઇના અનુચિત સન્માનની ભૂલને અનુભવ કરી લીધા.
રતનગઢથી વિદાસર જવાનું નક્કી થયું. એટલે હસ્તીમલ નામને શ્રાવક ટ પર બેસીને આગળ જવાની તૈયારી કરતા હતા. [ આ માણસ પહેલાં અમારા સંપ્રદાયમાં સાધુ થયેા હતેા. પછી નીકલી ગયા. પણ સ`સારમાં એને કાંઈ સાધન નહિ હેાવાથી અહિ· રહી નિર્વાહ કરે છે. ] મેં તેને પૂછ્યું; ‘આમ આગળ કયાં જાય છે? તેણે કહ્યું; · પૂજયજી મહારાજને ખિદાસર વિહાર થાય છે. માટે આગળનાં
૩૮૩
સ્થાનના પ્રશ્નધ કરવા હું જાઉં હ્યુ`' વિદ્યાસર ખાજુ અમારા વિહાર થયા. સાથે કેટલાયે શ્રાવકા હતા. રસ્તામાં એક નાના ગામમાં અમે પડાવ નાંખ્યા. તે વખતે વરસાદના છાંટા પડી રહ્યા હતા. સાધુએએ આવીને આચાય મહારાજની પાસે આહાર લાવવાની આજ્ઞા માંગી. આચાય મહારાજે કહ્યું; · શ્રાવકને પૂછે કે વરસાદના છાંટા પડે છે કે નહિ ?”
.
k
શ્રાવકાને પૂછતાં કેટલાક શ્રાવકાએ કહ્યું, ‘બાપુજી બિલકુલ વસ્તાદ નથી આવતા, ' ને કેટલાક શ્રાવકાએ કશું; પૂ! થાડા થાડે વરસાદ કયારેક પડે છે.' સાધુઓને તે અનુકૂળ જોઇતુ હતું, તે પેાતે કાં નતા જોઇ શક્તા કે આચાર્ય મહારાજ પણ કાં તતા જોઇ શકતા, છતાં પેાતાને જવું હતું એટલે શ્રાવકાના નામે આમ ચલાવ્યું.
થાડી વારમાં તે લગભગ ૧૦૦ ઠાણાઓને આહાર આવી ગયેા, જે શ્રાવા સાથે હતા, તે લેાકેાએ આષાકર્મી જે કાંઈ કર્યુ હતુ તે બધુ સાધુએ વહેરીને લાવ્યા. આવા નાના ગામમાં ૧૦૦ ઉપરાંત ઠાણાઓએ સાથે રહી ઇરાદાપૂર્વક રસેડા રાખીને આધાકર્મી આહાર આરગવા, મા હકીકત, સાધુપણાની સાથે કઈ રીતે સંબંધ રાખે છે? એ વિચારણા મને તે વેળા વારંવાર આવ્યા કરતી.
પાંચ-છ મીનીટમાં તે વરસાદ જોરથી વા લાગ્યા. સાધુએ ત્રણચાર જગ્યાયે મુકામમાં હતા. સ્થંડિલના મ્હાને સાધુએએ બધાને આહાર પહેાંચાડી દીધે. ચાલુ વરસાદમાં આહાર લાવ્યા. અને *રીતે બધા સાધુએને આપ્યા. અહિંથી જયગણુ ગામ બાજૂ વિહાર થયા: આ અવસરે થાડા-થાડા વસાદ પડતા હતા. વિહારમાં હું પાછળ રહી ગયે, અને આચાર્ય મહારાજ આદિ બધા સાધુએ વરસાદમાં વિહાર કરી, જયગણુ પહોંચી ગયા. હું જ્યારે જયગણુ પહોંચ્યા. ત્યારે ચાલુ વરસાદે બધા સાધુઓના આહાર-પાણી આવી ગયાં હતાં. ગામમાં વચ્ચે મને ચેાથમલજી મહારાજ મળ્યા. તે એક ઠેકાણેથી બીજે ઠેકાણે આહાર પહેોંચાડવા માટે ચાલુ વરસાદે જઈ રહ્યા હતા. કારણ કે, અહિં પણ સ્થાનની સંકડાશના કારણે સાધુ જુદા જુદા સ્થાને રહ્યા હતા. હું પણ એમની સાથે ગયા. મેં એમને પૂછ્યું; મારે