________________
પુત્રની માગણી કરી; ત્યારે ધનગિરિજીએ કહ્યું અરે ! ભેળી! અમારા ભાગ્ય વિના તેં તારી મેળે જ તે પુત્ર આપે છે, તે હવે વમેલાં ભેજનની પેઠે તેને તું પાછો લેવાની શામાટે ઈચ્છા કરે છે? લોકોએ સુનંદા પર દયા આવવાથી કહ્યું કે, આ બાબતને ન્યાય તે રાજ કરી શકે. પછી સુનંદા . લકે સહિત રાજા પાસે ગઈ અને ધનગિરિજી પણ સંઘ સહિત ત્યાં ગયા. ન્ય રાજાએ બન્ને પક્ષની વાત સાંભળીને કહ્યું કે, જેના બેલાવવાથી આ બાળક પાસે જાય તેને તે સ્વાધીન કરવો. ત્યારે પ્રથમ સુનંદાએ ભાતભાતનાં રમકડાં, મેવા, મીઠાઈ આદિક દેખાડીને તે બાકળને બોલાવ્યો, પરંતુ વાસ્વામી તે જતિ સ્મરણ જ્ઞાનવાળા હતા, તેથી બિલકૂલ તેણીની પાસે ગયા નહીં. તેમણે વિચાર્યું કે, જો કે માતાના ઉપકારને બદલે તો કેઈપણ રીતે વાળી શકાય તેમ નથી, પરંતુ આ સમયે જો હું માતા પર દયા લાવીને સંઘની ઉપેક્ષા કરીશ, તે શાસનની હેલના થશે, તેમ મારો સંસાર વૃદ્ધિ થશે; અને આ મારી પુણ્યશાળી માતા તે થોડો વખત દુઃખ સહન કરી છેવટે દીક્ષા લેશે. પછી ધનગિરિજીએ વજીસ્વામિજીને કહ્યું કે, હે વજ! જો તમારે દીક્ષા લેવાની ઈચ્છા હોય તે તમે આ ધર્મધ્વજ રૂ૫ રજોહરણને ગ્રહણ કરે? તે સાંભળતાં જ વજસ્વામીએ રજોહરણ લઈને નૃત્ય કરવા માંડ્યું; અને તુરત તે ધનગિરિજીના બેળામાં જઈ બેઠા. પછી સુનંદાએ પણ વૈરાગ્ય પામી દીક્ષા લીધી. સ્વામી બાળપણમાં જ અગ્યારે અંગે શીખી ગયા; એક વખતે વજસ્વામિના મિત્ર જંભક દેવોએ તેમનું સત્વ જોઈને ખુશી થઈ ‘ક્રિય લબ્ધિની તથા આકાશગામિની વિદ્યા આપી. પછી તેમણે શ્રીભદ્ર ગુપ્તાચાર્યજી પાસેથી દશ પૂર્વોને અભ્યાસ કર્યો; કેટલાક સમય પછી સિંહગિરિજી મહારાજ તેમને પોતાની પાટે સ્થાપીને સ્વર્ગ ગયા. હવે પાટલીપુત્ર નગરમાં ધન નામના એક ધનાઢય શેઠની રુકિમણી નામે મહા સ્વરૂપવાન પુત્રી હતી. એક વખતે તેણીએ કેટલીક સાધ્વીઓના મુખથી વજીસ્વામીજીની ઘણી જ પ્રશંસા સાંભળી; તેથી તે મુગ્ધાએ એવી પ્રતિજ્ઞા કરી કે, મારે વજસ્વમીજીને જ પરણવું. ત્યારે તે સાધ્વીઓએ તેને કહ્યું કે, અરે રુકિમણી! વજસ્વામીજીએ તે દીક્ષા લીધી છે. તમારે કિમણીએ કહ્યું કે જો એમ છે તે હું પણ દીક્ષા લઈશ. એવામાં સ્વામીજી પણ વિહાર કરતા ત્યાં આવ્યા. ત્યારે પુત્રીના આગ્રહથી કિમણુને પિતા રુકિમણુને તથા ડોગમે સોના મહેરને સાથે લઈને જામીજી પાસે આવ્યો અને કહ્યું કે,
