________________
તા. ૧૦-૩-૧૯૬પ
જન ડાયજેસ્ટ
[૧
“ઓહ ! બાપ રે! તું તે મેટી “સમાજની સાક્ષીએ જે પતિ દાર્શનિક બની ગઈ.” હજુયે હું એને - થઈ બેઠે છે એને માથે સ્ત્રીના ભરણુહસતી હતી.
પોષણની જવાબદારી છે. જ્યારે ભાઇ, વાત એમ છે બહેન !' કહેતાં ભાઈ મટી જાય છે ત્યારે એની કંઈ એની આંખમાં ઝળઝળિયાં આવી જવાબદારી રહેતી નથી.” ગયાં: ‘ભાઈ અને બહેન સાથે મારે તે તું કરીશ શું ?' ઊભા રહે બનતું નથી. તમને નવાઈ હુ ગામડે જઈશ.' લાગશે કે લેહી ની સગાઈવાળાને તે
‘ત્યાં ગામડામાં તને ગમશે ? આવું હોય ! પણ એવું છે જ. રાતદિવસ કામના ઢસરડે હું કરું છું,
‘હા, હજુ પણ ત્યાં સૌન્દર્યને પણું કેણ જાણે કેમ, તેમની આંખમાં વધુ મહત્ત્વ આપવામાં આવ્યું નથી.
કણાની જેમ ખૂંચું છું. હું ભણેલી ફેશન સાચા હૃદયથી આવકાર પામી નથી, તેથી મારે આખા ઘરનું કામ નથી. કામ કરે ને હળીમળીને રહે કાજ કરવાનું. હું દેખાવે સુંદર નથી. એ મંગલભાવ હજુ પણ ત્યાં ફેશન મને રુચતી નથી તેથી, મારે ગુંજે છે. આ ગુલામીભર્યા વાતાવરણ બહાર એમની સાથે હરવા-ફરવા નહિ માંથી તે હું ટીશ.” જવાનું. મને જ્ઞાન વિનાનીને ચીન– “પણ એક ગીત ગાઇને તે જા.” હિન્દની વાતમાં રસ ન પડે એટલે પુનિતા ખૂબ સરસ ગાતી હતી. મારે એમની વાતોમાં માથું નહિ માર- અને એ પુનિતાએ વાનું. એટલે જ હું આ ઘરમાં નકર બિન કૌન બતાવે વાટ ગીત ગાયું
જ્યારે ગુરુ જેવી છું. એમનો વર્તાવ પણ મારી
ત્યારે મારું દિલ પણ હાલી ગયું. સાથે એવે છે. વાતવાતમાં મારું
પુક્તિા ગઈ, એ ગામડામાં ચાલી ગઈ. અપમાન કરે. હું માણસ છું ને. આનાં કરતાં હું પરણી ગઈ હેત દિવસ વીતી ગયા. એના કોઈ તેય સારું થાત કે જીવવાનો અધિકાર સમાચાર ન હતા. હું એના ભાઈ તે મળત.”
મીનેશને પણ મળવા ગઈ. ઘરનું વાતા‘પુતા !” રડતી કિતાને હીંચકા વરણ જોઈને જ હું ઉલંકા ખાઈ ગઈ. પર બેસાડતાં મેં એને હળવે રહીને પુનિતા હતી ત્યારે આ ઘર જાણે પૂછ્યું: ‘પતિ સારી ને ભાઈ ખોટ નાના બાળકની જેમ હસતું હતું. એ વાત એ બને પુરુષ છે એ ન વાટિકામાં જેમ ફૂલ ખીલ્યું હેય ને ભૂલતી.”
મંદ મંદ મલકતું હોય એવું આ ઘર
