________________
શેશ્રી કાન્તીભાઈના બહેન જેઓ બાળ વિધવા થયેલ, સાસરામાં રહેવાને બદલે પીયરમાં જ રહેવાનું પસંદ કરતા હતા. સાતેય સંતાનોના એક જ ફઈબા હતા. આ ફઈબા દરરોજ સાંજના સાતેય બાળકોને ભેગા કરીને, પૂર્વના મહાપુરુષોની કથાઓ, બાળ સહજ ભાષામાં સંભળાવતા, સાતેય બાળકો શ્રવણનો અદભૂત આનંદ મેળવતા હતા. પણ ઇન્દ્રવદન માટે આ શ્રવણ જ અંતર જાગરણનું સાધન બન્યું. ધન્ના-શાલિભદ્રની વાતો સાંભળતા ઇન્દ્રવદનનું મન વધુને વધુ વિરક્ત બનવા લાગ્યું અને કેવલ અગિયાર વર્ષની ઉંમરે જ દીક્ષા માટેની ભાવના જાગી ગઈ.
પિતાજીના મોટાભાઈ જીવાભાઈને ઘરમાં “બાપાજી” ના નામથી બોલાવાતા હતા. બાપાજીના કાને ઇન્દ્રવદનની ભાવના પહોંચી અને બાપાજીએ માન્યું કે “બાળક તરીકેની નાદાનીમાં બોલાતી આ વાત ક્ષણિક છે”. પણ ઇન્દ્રવદન તો જિદે ચઢ્યો. દીક્ષા માટે તોફાનો શરૂ થયા ત્યારે બાપાજીએ કોઠાસુઝ વાપરીને કહ્યું. “ઈન્દ્રવદન ! દીક્ષા લેવા માટે ભણવું પડે. ભણ્યા વિના દીક્ષા લઈશ તો ત્યાં પણ ઘેડા જ ઉચકવાની મજૂરી કરવી પડશે” એટલે બેટા ! તું એસ.એસ.સી. પાસ કરી લે પછી આપણે તારી દીક્ષા માટે જરૂર વાત કરશું.
બાળ ઇન્દ્રવદનને બાપાજીની ચાલાકીમાં સચ્ચાઈની સુવાસ આવી અને ઇન્દ્રવદન બરાબર ભણવા માંડ્યો છે. પણ અફસોસ ! સ્કૂલના અભ્યાસમાં ઈન્દ્રવદન હોંશિયાર ન હતો. તેથી જ દરેક વાર્ષિક પરીક્ષામાં ચોરી કરીને પાસ થતો જતો હતો.
યાદ રાખજો આ અભ્યાસ દીક્ષા મેળવવા માટેનો હતો. બાપાજીની ધાક એવી સખ્ત હતી કે
તેમનું ફરમાન અન્તિમ ગણાતું. માનવું જ પડે” ઇન્દ્રવદન પણ સ્કૂલના અભ્યાસમાં ચોરી કરીને આગળ વધે છે. ઇન્દ્રવદનનું લક્ષ્ય વ્યવસાયિક કારકીર્દી ન હતી. માટે તે માત્ર પાસ થઈને જલ્દી એસ.એસ.સી. પાર કરવાની પેરવીમાં જ છે. કારણ કે તે વિના તેના અરમાન પુરા થાય તેમ નથી. પરિવારની કેદમાંથી મુક્ત થવા પાસ થવાની સજા કાપવી પડે તેમ હતી. ઈન્દ્રવદનનો અભ્યાસ પાસ થવા માટે હતો, સફલ થવા માટે ન હતો. તેનું લક્ષ્ય તો ચારિત્ર જીવન હતું.
9)
