________________
આનંદસમાધિ
આજ જ્યારે તને જોઉં છું ત્યારે લાગે છે કે જે ગીતન મધુર સ્વમોમાં મેં તને પોઢેલે જે યે હતા, તે તે તું છે જ નહિ! તું તો તેથી સાવ જ ન્યારો છે! હૈયાના ફૂલ! તારું સાચું રૂપ આજ સુધી કોઈએ કેમ નહિ કયું હોય? પણ તને જે પામે છે, સમજે છે, તે પછી શબ્દ ની જટિલતામાં શું કરવા પ્રવેશે ? જે માનસરોવરમાં વિહર્યો હોય તે ગંધાતા ખાબોચિયામાં કેમ પ્રવેશે? જેણે મત્ત કમળની સુરભિ માણી હોય તે કાંઈ લસણને ઇછે? | તારા મિલનની મત્ત મધુરતા પછી શબ્દોની લીલા કેવી શુષ્ક લાગે! ઓહ! શું તારું દશન! શું તારું રૂપ! એને વળી શબ્દમાં પુરાય? ના રે ના, એમ તે બને ! તું મુકત છે ને મુકત જ રહેશે. વિશ્વનો એ કઈ મહાકવિ નથી, જે તને શબ્દોમાં વર્ણવી શકે ! એ બહુ તો કહેશેઃ નેતિ નેતિ! એ પાછળ જશે, આગળ નહિ, કારણ કે આગળ તે તું બિરાજે છે. તારા પદ્માસન સુધી કવિના શબ્દ કઈ રીતે આવી શકે ? અહીં શબ્દ વિરામ પામે છે. દેવ! ચેતનાની તીવ્રતાથી મારી બધી ઇન્દ્રિયે તારું સંવેદન કરી રહી છે. તારા દર્શનથી નયને આનંદવિભેર છે. તારા શ્રવણથી કાન સમાધિમગ્ન છે. તારા સ્પર્શથી પ્રેમપ્રકાશનો સંગ થયેલ છે. અને આત્મા? આત્મા તે શાંત સુધારસમાં નિમગ્ન જ બની ગયે છે.
