________________
(३५)
शके छे, दरेक मनुष्यमा शुभ तथा अशुभ तत्त्वो रहेला होय छे. हवे आपणे शुभदशी बनी दरेकमां शुभ तत्व शुं छे, ते जोवा प्रयत्न करीए तो जरूर तेनामा रहेला शुभ गुणो आपणी दृष्टिए पड्या विना रहेशे नहि. तेवीज रीते अशुभदशी जीव सर्वत्र काळी बाजुज जुए छे. माटे जो आपणे जगतमां रहेला रत्न जेवा पुरुषो तथा स्त्रीओने शोधवा होय तो गुणानुरागी शुभदर्शी बनवु. अने ते साथे आ श्लोकमा जणाव्या प्रमाणे कोई- पण अपमान न करवू, कारणके अमुक अजाण्या पुरुषतुं आपणे अपमान करी बेखीए, पण पाछळथी तेना गुण जाणवामां आवतां आपणने पस्तावानुं कारण बने, अने । थयेली भूल सुधरवी मुश्केल पडे. वळी पोताना गुण विषे अभिमान धारण न करवं. अभिमानी मनुष्य सारा पुरुषोना संबंधमा आवी शकतो नथी. पातानुं महत्त्व घटशे, एवा भयथी ते कोइ विशेष ज्ञानीने पोतानी शंकाओ पुछी शकतो नथी, अने पोताना मानी लीधेला सर्वज्ञपणाना भ्रमथी आगळ वधी शकतो नथी. कह्यु छ के. (दोहा)
लघुतासे प्रभुता मीले, प्रभुतासे प्रभु दूर;
कीडी हो मीसरी चुगे, गजशिर डाले धूल. वळी कोई पण बाबतमां विस्मय न बतावबो कोई पण नवी वस्तु सांभळवामां आवे त्यारे मनुष्य आश्चर्थ बतावे छ, अने माने छे के जरूर तमा ढोंग हशे, पण आ भूल छे. घणीवार नवीन बाबतो सत्यपूर्ण पण होय, माटे कोईपण बाबतमा विस्मय नहि पामतां तेना गुणदोष तपासवा, अने जे बाबत गुणवाळी लागे, ते गमे तेणे कही होय, गई कालेज कही होय, छतां ते स्वीकारवा तैयार रहे. जगतमां कांई काई नवीन बाबतो खुल्ली यती जाय छे, सत्यनां नवीन स्वरुपो प्रकट यता जाय छ, माटे आंख कान तथा मनने खुल्ला राखवां, अने विस्मय नहि पामतां तेने तपासवा, अने योग्य लागे तो पूर्व निर्णयोने दुर करी ते स्वीकारतां जरा पण आंचको खावो नहि. आवी रीते वर्तवाथीज ज्ञाननी वृद्धि थाय छे. अने महान् पुरुषो तया महान् सत्योना संबंधमा अवाय छे. आरंभिज्जइ लहुअं, किज्जइ कज्जं महंतमवि पच्छा न य उक्करिसो किज्जइ लभइ गुरुअतणंजेण॥२३
