________________
૧૪
પૂજ્ય શ્રીમોટા સામાન્ય રીતે માણસને સહેલાઈથી સદ્દગુરુ મળતા નથી. જિંદગી આખી વીતી જાય તોપણ ભાગ્યે જ સદગુરુ સાંપડે, પરંતુ પ્રભુકૃપા હોય તો સદ્ગુરુ શિષ્યને સામેથી શોધતા આવે છે. ચુનીલાલ ભગત માટે એવું જ બન્યું. અમદાવાદથી એક ભાઈ નડિયાદ આવ્યા અને ચુનીભાઈને મળ્યા અને કહ્યું કે અમદાવાદ એલિસબ્રિજ પાસે, સાબરમતીના કિનારે એક અવધૂત રહે છે. બાલયોગી મહારાજ કહેવાય છે. ધૂણી ધખાવીને મસ્તીમાં પડી રહે છે. જે કોઈ તેની પાસે આવે તેને વારંવાર કહે છેઃ “નડિયાદથી ચુનીલાલ ભગતને બોલાવો.” આમ કહી તે ભાઈએ ચુનીલાલને એક વાર અમદાવાદ બાલયોગી પાસે જવા કહેલું અને તે માટે જે કાંઈ ખર્ચ થાય તે આપવા તત્પરતા બતાવી. બાલયોગી મહારાજને ચુનીલાલ ભગત કદી મળ્યા ન હતા છતાં તેનું નામ દઈને કઈ રીતે બોલાવતા હશે તેનું તેમને ખૂબ આશ્ચર્ય થયું. તેઓ અમદાવાદ ગયા. બાલયોગી મહારાજને શોધી કાઢ્યા. તેમની પાસે ચારપાંચ દિવસ રહા. તેમની આજ્ઞા મુજબ સાધના કરી. ચુનીલાલ ભગત પાછા નડિયાદ આવ્યા. મનમાં સંકલ્પ જાગ્યોઃ બાલયોગીજી મહારાજ નડિયાદ આવે અને તેમને સાધનામાં દીક્ષિત કરે. તેમના સંકલ્પ પ્રમાણે બાલયોગીજી મહારાજ નડિયાદ આવ્યા. અને ચુનીલાલ ભગતને સાધનાની દીક્ષા આપી. રાત આખી સાધના ચાલે.
પ્રથમ દિવસે બાલયોગીજી મહારાજે ભૂકુટિની વચ્ચે દષ્ટિ સ્થિર રાખી ધ્યાન ધરવાનું કહ્યું. “વિચારો બિલકુલ ન આવવા જોઈએ' એવો આદેશ આપ્યો. ચુનીલાલ ભગતને તો વિચારો આવતા બંધ ન થયા. એટલે બાલયોગીજી મહારાજે ગુસ્સે થઈને
